Tweedehands winkels en the Social Guidebook to Nor

Dinsdag 7 januari______________________zonnig, 7 graden

Opstaan gaat echt moeizaam, het wordt pas rond 9 uur/half 10 licht en mijn hersenen zijn daardoor nog al in de war geloof ik. Om 12.15 hebben we nog een algemene voorlichting over hoe we ons kunnen inschrijven voor vakken, dat we geen plagiaat mogen plegen met examens (goh…) en andere administratieve informatie. Verder staat er voor vandaag niet zo veel op het programma. Samen met Kira ga ik naar het sportgebouw bij Gløshaugen om te proberen een sportabonnement af te sluiten. We hebben echter onze studenten- en semesterkaart nog niet, waardoor we niet kunnen bewijzen dat we NTNU (Norwegian Technical and Natural science University) student zijn en dus geen abonnement voor de studentenprijs kunnen krijgen. Toen we ons busabonnement wilden kopen hadden we hetzelfde probleem, maar toen vonden ze de brief die we gekregen hadden waarin staat dat we geaccepteerd zijn als student aan de NTNU genoeg bewijs dat we student zijn. Dus we besluiten het voor het sportabonnement ook met deze brief te proberen. Gelukt! Alleen… zijn de sportpasjes op, omdat alle (internationale) studenten op het idee gekomen waren een abonnement af te sluiten. Gelukkig hebben ze 3 verschillende gebouwen (een naast Gløshaugen campus, een naar Dragvoll campus en een aan de rand van het centrum), dus dan kunnen we het bij een van de andere proberen. Morgen maar, zo’n haast heeft het niet! Kira heeft les (ik ben een van de weinigen waarvan de lessen pas over 2 weken beginnen), dus de recht van de dag loop ik in mijn eentje door Trondheim. Heerlijk! Lekker rondstruinen, en neuzelen in tweedehands winkeltjes. Hoewel een aantal van mijn introgroepje een bank en tv in hun keuken hebben, is de onze nogal karig ingericht. Ook qua potten en pannen staat er behalve een hele goede wokpan, een rijstkoker en 2 (?) waterkokers niet veel soeps in de kastjes. Ik koop wat glazen, kopjes en een Noors boek. Ik raak bijna verdwaalt in een antiquariaat, waar onder andere hele oude houten ski’s verkocht worden. Er schijnt nog een andere tweedehands winkel te zijn en aangezien ik tijd genoeg heb loop ik naar de andere kant van de stad om te kijken wat ze daar hebben. Deze is veel groter, en ik koop wat schalen en een fruitmand (erg belangrijk!). Hier zit een supermarktketen (Rimi, hihi, ik heb hier mijn eigen supermarkt ^^) die een aantal producten stukken goedkoper verkoopt, dat is goed om te weten! Zo kan ik hier 3 paprika’s voor €1.50 krijgen (standaardprijs), in plaats van dat ik 2 euro voor eentje betaal! Met een volle rugzak en een tas vol glaswerk stap ik de bus in. Ik moet nog haasten, want om 7 uur is de lezing over de Social Guidebook to Norway waar ik graag heen wil. Ik zit een beetje voor me uit te staren in de bus, totdat ik opeens een bekend gezicht lijk te zien bij de bushalte. Nee, dat zal wel niet. Toch wel! Siri stapt in, een vriendinnetje van mijn school in Noorwegen 3 jaar geleden. Wat een toeval! Helaas moet ik er na 3 bushaltes al weer uit, maar we gaan binnenkort afspreken.

Thuis snel eten en dan weer met de bus naar het centrum, met nog 15 anderen. We moeten in de rij staan voor om het café binnen te komen, we zijn zeker niet de enige geïnteresseerden. Dat wordt op de grond zitten. Binnen is het erg gezellig, met een openhaard, verschillende ruimtes om te zitten, een bar en een podiumpje. Nadat de technische problemen verholpen zijn, begint de Frans-Canadese Julien te vertellen over het sociale gedrag van de Noren. Sommige dingen zijn een beetje overdreven, maar het beeld dat hij schetst komt wel redelijk overeen met wat ik tot nu toe ervaren heb: Noren zullen niet gauw uit zichzelf contact zoeken met anderen (al helemaal niet met internationals), ze vinden het waarschijnlijk raar als een vreemde contact met hun zoekt, ze zijn niet goed in ‘smalltalk’ en als je iets wil weten moet je een directe vraag stellen. Aan het eind is er de mogelijkheid voor een discussie en vragen, en ik vertel hem wat mij en Kira vandaag overkomen is: we wilden geld pinnen op de campus zodat we onze sportabonnement konden kopen. Niet wetende waar we die konden vinden, liepen we een studentenverenigingkamer binnen en ik vroeg in het Noors: Hallo, weten jullie misschien of hier in de buurt een pinautomaat zit? 9 verbaasde Noren staren mij en Kira aan, vervolgens kijken ze elkaar aan, het is even doodstil en dan antwoordt een jongen: “ja”. Stilte… Kira en ik wachten een paar seconden, kijken elkaar ietwat zenuwachtig aan, waarna ik vraag: “waar kunnen we die vinden dan?”. En dán krijgen we het antwoord dat we wilden horen: “100 m. rechtdoor en dan naar links”. De volgende keer stellen we meteen de directe vraag! Na de presentatie blijven we nog wat nahangen en kletsen, hier komen we vast vaker terug.