op wereldreis naar Ameland

Maandag 15 juli__________ zeer zonnig

Gisteravond was ik tijdens het hardlopen flink door mijn enkel gegaan. Ik kon daarna nog gewoon terug lopen naar huis, dus ik dacht dat het wel mee viel. Later die avond merkte ik wel dat mijn enkel een beetje dik en stijf werd, maar ik kon nog steeds gewoon lopen. Alles is gepakt en klaar voor de grote reis die me morgen weer te wachten staat, twee zware tassen en een rugzakje vol. Gelukkig hoef ik morgen niet erg vroeg op, ik heb afgesproken dat ik met de boot van half 2 kom dus ik moet rond kwart over 10 ’s ochtends weg.

Midden in de nacht word ik wakker door de pijn die door mijn enkel schiet. Lopen gaat niet meer, dus ik hinkel voorzichtig naar mijn ouders slaapkamer. Ik ben een beetje misselijk en als ik naar de badkamer loop moet ik snel gaan zitten omdat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Na twee aspirientjes, een natte washand op mijn gezicht en een dikke kus van mijn moeder ga ik weer terug naar mijn bed. Ik val gelukkig vrijwel meteen in slaap, met een kussen onder mijn voet zodat ik beter kan liggen om de pijn te verlichten.

Rond 8 uur word ik weer wakker, dit keer omdat het tijd is om op te staan. Voorzichtig ga ik op de rand van mijn bed zitten en ik probeer mijn voet te bewegen. AAAUUW! Zo kan ik nooit naar Ameland met al die zware tassen, ik kan amper lopen… En als ik opsta, word ik ook nog eens heel erg duizelig en heb ik net als gister avond het gevoel alsof ik ga flauwvallen. Ik ga weer op mijn bed zitten en probeer het eventjes later nog een keer. Ik haal maar net de wc, als ik zit is het helemaal zwart voor mijn ogen. Op mijn kont ga ik daarna de trap af, ik zal toch echt moeten ontbijten. Mijn moeder houd me goed in de gaten en ook mijn vader blijft nog thuis van zijn werk om te kijken hoe het met me gaat. TSjah, niet echt fantastisch dus. Ik heb niet echt honger doordat ik ook nog steeds misselijk ben, dus veel eten doe ik niet. Ik twijfel of ik vandaag wel naar Ameland moet gaan, en of ik überhaupt nog wel zin heb om te gaan… Het zit zo tegen allemaal.

Nadat ik eventjes gezeten en wat gegeten heb, voel ik me iets beter. Ik ga naar boven om te douchen, wat bewonderenswaardig goed gaat. Ik kan gewoon op mijn benen blijven staan zonder sterretjes te zien en mijn enkel wordt iets minder stijf. Alles gaat de auto in, mijn moeder heeft heel lief besloten om een stuk met me mee te reizen. Ik voel me al een stuk beter dan vanochtend en lopen gaat wel (alleen niet zo snel), maar ik voel me nog steeds een beetje lichtjes in mijn hoofd. Om 10.15 rijdt mijn vader mij en mijn moeder naar Deventer station. De reis gaat toch beginnen! Maar gelukkig hoeven we dit keer alleen over te stappen op Zwolle en kunnen we daarna rechtstreeks naar Leeuwarden. Al is dat met mijn tassen nog een heel gedoe. Trein uit, lift in, lift uit, trein in, oef, we zitten weer! Op Leeuwaren station hebben we nog een half uurtje voordat de bus naar Holwerd vertrekt, dus drinken we nog wat op het terras. Het zonnetje brandt goed! Als we ons drankje op hebben, lopen we richting bus. Dat wordt een volle bus, er staan heel wat eilandgangers met backpacks en koffers te wachten. Als de bus er aan komt rijden en passagiers binnenlaat, sneaken een paar anderen en ik via de achter ingang naar binnen en weet ik nog net een plekje te bemachtigen. Wat een hitte in de bus zeg!! Ik ga nog even snel naar buiten om mijn moeder een dikke knuffel te geven, ze gaat weer terug naar huis en ik zal verder in mijn eentje reizen. Na drie kwartier komen we bij de veerboot aan, het zweet staat op mijn voorhoofd als ik al mijn bagage in het karretje gekregen heb. Doordat ik via internet al een kaartje voor de boot had gekocht, hoefde ik niet in de lange rij te staan en kan ik op een bankje zitten wachten totdat de boot komt. Heerlijk in de zon met de zeewind die door mijn haren waait. Op de boot is het ook druk, maar er zijn nog plekjes vrij op het dek. Goed insmeren, lunchen en even mijn ogen dichtdoen. Vlak voordat de boot aanlegt vraag ik nog aan het personeel of ze vorige week toevallig mijn sjaal gevonden hebben, maar helaas. Jammer!

Ik ga aan wal, haal mijn tassen uit het wagentje en loop naar de bussen toe. Van het hotel hadden ze gezegd dat de meneer van de technische dienst met een groen busje op de parkeerplaats op me zou wachten. Ik zie het busje wel, maar er zit niemand in. Een paar minuten later komt er iemand met een Fletcher polo aangelopen; Hille, een aardige man, die me meteen wat over het eiland vertelt. We maken een tussenstop bij de plaatselijke kaasboer en daarna rijdt hij me naar mijn onderkomen voor de komende maand; een schattig stenen huisje uit 1740 in het dorpje Hollum aan de westkust van Ameland. Blijkbaar deel ik het met de souschef Bryan, een beetje een aparte jongen op het eerste gezicht. Met veel moeite krijg ik mijn zware tas het steile, smalle trapje op. Bryan heeft de kamer beneden, ik heb keuze uit 2 kamers en ga voor de grootste met 2 bedden. Daarna rijden we meteen naar het hotel, zodat ik de weg weet en om een fiets op te halen. Het is een kleine fiets, maar dan kan ik tenminste fietsen! De fiets wordt achterin geladen en ik word bij het Kaaphuis, zoals mijn huisje heet, afgezet. Hille zet nog even een slot op mijn kamerdeur, zodat ik die ook af kan sluiten. Ik moet alleen zelf een slot regelen voor mijn fiets, maar er zitten genoeg fietsverhuurbedrijfjes op het eiland dus dat moet wel lukken.

Ik ga naar boven om mijn tassen uit te pakken en mezelf een beetje te installeren. Hm, er staat alleen niets van een kast ofzo in mijn kamer. Op de overloop staat wel een soort standaard met een aantal planken, dus die til ik maar mijn kamer in. Dan kan ik tenminste wat kleren uit mijn tas halen. Mijn voet is het lopen behoorlijk zat, maar ik moet toch echt boodschappen doen. Dus op de fiets naar de Coop! Ik ben te laat voor het bruine brood, maar verder hebben ze gelukkig alles wat ik nodig heb. Het wordt een halve kar vol, en ik had de fietstasjes die ik had meegenomen nog niet op de fiets gedaan, dus dat gaat nooit in mijn rugzakje passen. Dan maar met de kar naar huis lopen (is een kleine 10 minuutjes), haal ik mijn fiets later wel op. De kar is behoorlijk zwaar en doordat de wegen hier nogal bol zijn en ik zelf ook een beetje scheef loop door mijn enkel, gaat de kar alle kanten uit en moet ik erg mijn best doen hem recht op de weg te houden. De koelkast en de enige kast in de keuken wordt gevuld en ik ga koken. Het keukentje is ook klein en schattig, er hangt een verwarmingsketel en er staat een ouderwets gasstel op een halve koelkast. Ik moet met een lucifer de gaspitten aansteken, wat even wennen is; weggeschroeid haar op mijn arm is het resultaat. Nouja, ik heb mijn wenkbrauwen nog! In de tuin schijnt nog net de zon, dus ik maak een tuinstoel en tafel schoon en eet buiten mijn kip saté met rijst op. Er komt een mevrouw langs met de hond, die aan de bosjes net buiten het tuinhekje knabbelt. Als ik het eten op heb, loop ik met het karretje weer naar de winkel en fiets ik terug. Genoeg gedaan voor vandaag! Bryan was kort nadat ik vanmiddag aankwam naar zijn werk gegaan, dus ik heb het huisje voor mezelf. Even tv kijken, op onderzoek uit in het huisje (er staan allemaal spullen van vorige bewoners op het overloopje: borden, klusspullen, wat flessen shampoo, scheerschuim en aftersun, een weggooi barbecue en een Osprey rugzak. Met de laatste twee zou ik wel wat kunnen! Morgen eerst maar vragen of ze van Bryan zijn, anders ga ik ze in gebruik nemen.), het interieur op de overloop wat veranderen zodat het er wat gezelliger uitziet en mijn bed opmaken. Hier kan ik me wel thuis gaan voelen voor een poosje denk ik. Als ik boven op mijn kamer op mijn laptop wil, merk ik dat er in mijn hele kamer maar één stopcontact is, en daar zit mijn wekkerradio al in. Morgen maar vragen of ze in het hotel misschien een stekkerdoos voor me hebben. En kledinghangers en spijkers om een waslijn in de muur te slaan, want anders kan ik mijn kleren niet kwijt en mijn was niet drogen. Best wel uitgeput na een lange dag reizen, ga ik lekker in mijn bedje nog wat lezen en dan val ik al snel in slaap. Veel tijd om nog na te denken over wat ik kan verwachten van morgen heb ik dus niet.