Op en neer, heen... maar nog niet weer

Donderdag 2 januari________________regenachtig, windkracht: hard!

Met enige moeite viel ik eindelijk in slaap… Toch een raar idee dat dit voorlopig de laatste keer is dat ik in mijn eigen bedje slaap. Om 5:15 gaat de wekker weer. Oef, vroeg opstaan is nooit mijn sterkste kant geweest, en al helemaal niet als het buiten nog pikdonker is. Dat wordt nog wat straks in Noorwegen, als het niet voor 10 uur ’s ochtends licht wordt!

Als ik mijn dikste en zwaarste kleren en schoenen aan heb, een klein ontbijtje weg heb weten te krijgen en alles in de auto zit, maak ik nog een laatste rondje door het huis, check ik nog één keer of ik écht alles bij me heb, en dan rijden we de straat uit, de snelweg op. Normaal gesproken kan ik overal slapen, bus, trein, boot, hobbelende wegen of in de lucht, het maakt allemaal niets uit, maar dit keer krijg ik het niet voor elkaar mijn ogen langer dan 2 seconden dicht te houden. Het is rustig op de weg en we zijn ruim op tijd op Schiphol. Het word al langzaam licht. Even lijkt er een probleem met de bagage te zijn; omdat papa mijn ticket heeft geboekt met zijn flying blue card, maar op mijn naam, is er enige verwarring over de hoeveelheid bagage die ik (gratis) mee mag nemen. Voor een normale flying blue member is het 1 stuk, maar omdat mijn vader nogal wat heen en weer reist voor zijn werk heeft hij recht op 2 stuks. Om een lang verhaal kort te maken: na een paar telefoontjes mag ik mijn 2 propvolle tassen mee: een grote weekendtas van 21 kg en mijn backpack weegt 17. In principe had er dus nog 8 kg bij gemogen… Alleen paste het niet meer qua ruimte. Als mijn tassen de rolband opgaan en uit het zich zijn verdwenen, lopen we met z’n vieren naar het restaurant voor een kopje koffie. Mijn maag doet een beetje raar en ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik zin in heb, en ik heb het gevoel alsof ik constant naar de wc moet.

Omdat ik de vorige keer dat ik naar Noorwegen ging ALLES uit mijn handbagage moet halen (omdat ik zo slim geweest was om een boterhamtrommel vol sieraden onderin mijn rugzak te stoppen), wil ik nu graag een beetje op tijd naar de douane. Uit het niets komen er traantjes opwellen, het moment om de drie dierbaarste personen in mijn leven gedag te zeggen is aangebroken. Na een paar stevige knuffels, geruststellende en moed insprekende woorden, zoenen en glimlachjes met waterige oogjes loop ik naar de security control. Nog een voordeel dat mijn ticket via papa’s card geboekt is: ik mag door de priority lane en hoef dus niet in de rij te staan. Bij de band werk ik het standaard riedeltje af: bergschoenen uit, riem af, jas en dikke vest uit, thermosfles en laptop uit mijn tas, en dan door het poortje. PIEEEEP! Een vriendelijk kijkende vrouw stapt naar voren en begint me grondig te fouilleren, waarbij ze bijna mijn baggy broek naar beneden trekt omdat die zonder riem toch wel erg losjes om mijn heupen zit. Maar ik mag doorlopen, en ook mijn handbagage mag allemaal mee. Na 10 minuten heb ik alles weer aan, om en op en zit alles weer in mijn rugzak. Nog een keer zwaaien naar mijn familie en dan loop ik richting de gate, wat een hele wandeling blijkt te zijn. Ik maak nog een paar telefoontjes en zie mijn tassen het vliegtuig in gaan, terwijl het lijkt alsof er zich allemaal luchtbelletjes in mijn buik aan het verzamelen zijn. 10:00, boarding time! De bagagerekken zitten al zo vol dat mijn rugzak er niet meer bijpast. Dan maar tussen mijn benen. Ik zit bij het raam, dat blijft toch altijd het fijnste plekje vind ik. Het taxiën duurt ook nog enige tijd, en dan stijgen we op. Het moment waarop ik me besef dat het nu écht begonnen is en er geen weg terug is (oke, die is er wel, maar spreekwoordelijk gezegd dan hé). Nadat Nederland met een dikke laag wolken bedekt is, probeer ik wat te slapen, maar de koffie van vanochtend maakt dat vrijwel onmogelijk. Als ze lunch komen brengen, stop ik alles in mijn tas, ik heb weinig zin in eten. Ik doezel af en toe toch een beetje weg, en opeens wordt er omgeroepen dat we mogelijk last krijgen van turbulentie vanwege de sterke wind. Nou, ze hadden dat ‘mogelijk’ wel weg mogen laten! De piloot heeft zijn zin nog niet af, of we zakken voor mijn gevoel 20 meter naar beneden. Achter me slaakt een mevrouw van schrik een schelle gil, mijn maag (voor zover die niet al 180 graden gedraaid zat sinds vanochtend) schiet omhoog. Bbwooob! Jeetje. Als ik naar buiten kijk maken we een scherpe bocht over het Trondheimsfjord, waarvan de golven wild heen en weer gaan. We zakken nog een aantal keren een flink stuk naar beneden, zulke erge turbulentie heb ik het volgens mij nog niet gehad. Ik hoor en voel de wielen uitgaan, terwijl ik onder me alleen maar water zie. Uhm… wordt dit een noodlanding in het fjord? Op het allerlaatste moment zie ik land verschijnen en landen we met een knal en enig gestuiter op de landingsbaan. Yes! Om me heen beginnen mensen te klappen en te juichen (dus mama: dat gebeurt nog steeds!). Kort daarna volg ik met klappen en kan ik met een lach op mijn gezicht weer rustig ademhalen. Ik moet ‘even’ wachten op de Aziatische vrouw naast me die enige tijd nodig heeft om al haar spullen te pakken en dan verlaat ik als laatste het vliegtuig. Zodra ik het vliegtuig uitstap en het trappetje af wil lopen, blaast een harde windvlaag me bijna omver. Vandaar die hevige turbulentie! Maar de Noorse frisse lucht ruikt al vertrouwd en ik loop naar het gebouw waar ik mijn tassen op kan halen.

Op mijn gemak loop ik met mijn tassen naar de aankomsthal, check ik de bustijden en ga ik buiten op een bankje een broodje eten. Na een tijdje komt er een meisje naar me toe, en ze vraagt of ik weet of ze met groot geld in de bus haar kaartje kan kopen. Voor de zekerheid stuur ik haar naar het loket, terwijl ik aanbied op haar spullen te passen. Er ligt nog geen sneeuw en het is rond de 7 graden en bewolkt, jammer! Als ze terug is maken we een praatje, ze is medicijnen uitwisselingsstudent uit Duitsland en moet net als ik naar Moholt studentby (een van de studenten ‘dorpen’ in Trondheim). Het duurt een tijd voordat de bus er eindelijk is, maar het was eigenlijk wel lekker om even buiten te zitten. We kletsen gezellig verder, totdat we opeens stilstaan voor een tunnel. De stoplichten zijn rood en er staat een bord dat we de tunnel niet in mogen. Wat er verder precies aan de hand is weten we niet. Er staan een paar auto’s voor ons, die omkeren en via de andere weghelft een andere weg kiezen. Voor ons als bus gaat dat niet, dus moeten we wachten. Johanna zegt dat ze hoopt dat we nog op tijd zijn. Vragend kijk ik haar aan, waarop ze antwoord “het kantoor waar we onze sleutel op moeten halen gaat dicht om 15.00”. Dat wist ik niet! Het is nu 13:45, hopelijk redden we het nog. Minuten tikken voorbij en we worden allebei een beetje onrustig. Na een half uur komt er een sleepwagen voorbij en kort daarna is de tunnel weer open. Blijkbaar was er een ongeluk of iets dergelijks gebeurd. Om 14:45 stappen we uit de bus, en lopen we als 2 zwaar bepakte pakezels naar het kantoortje. Gelukkig had ik van te voren wel opgezocht waar ik heen moest, en komt het me nog redelijk bekend voor van de keer dat ik Tjitse hier bezocht heb. We krijgen onze sleutel en wat andere informatie, en zodra we klaar zijn wordt de deur achter ons op slot gedraaid. Pfoe, net op tijd dus! We blijken tegenover elkaar te wonen en spreken af om ’s avonds bij elkaar te komen om wat dingetjes voor morgen uit te zoeken.

Getil, gesleep en gesjouw, maar gelukkig is mijn kamer op de 1e verdieping en is alles binnen mum van tijd in mijn kamer. Er staat eten in de koelkast en in een kastje, dus óf er woont nog iemand van vorig semester, óf er is al iemand voor mij aangekomen. Ik pak mijn spullen uit (wat een grote kledingkast!! Daar kan nog wel het een en ander bij… gevaarlijk) en ga een beetje op ontdekkingstocht uit. Er zitten behoorlijk wat haakjes in de muren, genoeg mogelijkheden om wat op te hangen dus. Er staat een bed (met hele bouncy veren), een bureau, een bureaustoel en dus een kledingkast met een open gedeelte voor boeken ed. Het ziet er nog erg kaal uit, maar dat zal de komende weken vast snel veranderen. In de keuken staat een eettafel met 4 stoelen, 2 grote koelkasten, een fornuis met oven en genoeg kastjes voor potten, pannen, eten en andere kookspullen. Er staat zelfs een rijstkoker, wooh! De badkamer is klein en ruikt nogal muffig, maar ziet er prima uit. Ik probeer internet, maar dat doet het helaas niet. Shit! De supermarkt is zo ongeveer in mijn achtertuin, nog geen 100 m lopen. Dit is alleen niet een van de goedkopere supermarkten, dus ik koop alleen wat basis spulletjes en eten voor vanavond, de rest koop ik wel in een supermarkt iets (600 m?) verderop. Na het avondeten begin ik mij erg af te vragen op welk nummer Johanna ook al weer woonde… Omdat internet het niet doet en we geen telefoonnr’s hadden uitgewisseld, is het moeilijk haar te vinden. Ik weet nog wel het gebouw nummer, maar niet de verdieping. Bij de deur zit voor elke kamer een bel en een intercom systeem, dus ik druk random een paar nummers is. Als er iemand naar buiten komt gelopen, sneak ik naar binnen en klop ik op alle deuren. Niemand weet iets van een Duits blond meisje. Hmm… Ik geef het op. Dan moet ik morgen maar zelf naar de universiteit zien te komen. Ik maak nog een klein rondje en speur de heldere sterrenhemel af naar noorderlichtsporen, maar er is niets te zien. Even schiet het idee door mijn hoofd om aan mijn bacheloropdracht te gaan werken. Slecht idee! Ik zoek uit waar ik morgen heen moet en ga dan slapen. Het voelt nog een beetje als kamperen, want ik lig in mijn slaapzak (beddengoed is niet inbegrepen in de huurprijs). Binnenkort naar de Ikea dus. Ik ben benieuwd wat me de komende 3 dagen te wachten staat; we (alle internationale studenten) hebben een soort introductieweekend. Ik val vrijwel meteen in slaap, al slaap ik erg licht en word ik af en toe wakker. Dat zal de Noorse berglucht wel zijn waar ik even aan moet wennen.

Hm, deze blog werd toch weer een stuk langer dan ik had voorgenomen, sorry! Misschien moet ik de volgende keer een soort korte samenvatting maken, dan kunnen jullie kiezen of jullie de uitgebreide of korte versie willen lezen ^^

Foto's van onderweg:
https://plus.google.com/photos/113863796462513797934/albums/5971367463332385697?authkey=CKztz9q5o9uNCw
Foto's van mijn kamer:
---volgen---