Bø, volleyballen, feesten, tranen en ballonnen

woensdag-zondag 18 t/m 22-05-‘11

Weer lekker uitgeslapen, gedoucht, rustig ontbeten en dan begin ik met m’n spullen in te pakken. We gaan namelijk vandaag naar Bø, waar Marthe woont en waar de komende dagen een beachvolleybaltoernooi georganiseerd wordt. Malene en Pingo waren sowieso van plan om te gaan, en Cecilie en ik hebben gister eigenlijk pas besloten dat we ook meegaan. Er was nog plek bij Malene en Pingo in de auto, we kunnen bij Marthe blijven slapen en Cecilie kan dan een of twee volleybalwedstrijden spelen. Er komen nog een heel aantal van school en ook Sunnfjordleerlingen van vorig jaar, dus dat wordt vast erg gezellig. Hier blijven we tot zondag en dan ga ik vanaf daar meteen door naar het vliegveld, vandaar dat ik alles mee moet nemen nu.
Ik had toen ik hier kwam bijna alles aan kleren uit mijn grote rugzak gehaald en op tafel gelegd, zodat ik geen rommeltje zou maken in mijn rugzak. Nu is het wel een aardig zooitje geworden op ‘mijn’ kamer, dus ik heb even goed de tijd nodig om alles netjes in te pakken. Als het goed is past het er allemaal in. Waar ik me meer zorgen over maak is hoeveel mijn rugzak en andere tas weegt. Ik mag namelijk zondag 40 kilo aan bagage meenemen in het vliegtuig, het is dus wel even echt passen en meten. Van Sandra heb ik ook nog wat trainingskleren gekregen die ze niet meer paste, dus die moeten er ook nog bij. Als ik bijna klaar ben met inpakken, vraagt Cecilie of we straks boodschappen zullen doen voor het eten. Ik heb namelijk aangeboden om te Hollands te koken, omdat het de laatste avond hier is en om ze zo te bedanken voor het verblijf hier. Helaas hebben ze niet alles wat ik hebben moet in de supermarkt, dan moet ik maar een beetje improviseren. Eenmaal weer thuis is haar moeder ook weer thuis van haar werk en helpt zij en Cecilie mij met het aankrijgen van de bunad van Sandra. Dat doe je niet eventjes in een paar minuten. De bloes wordt nog voor me gestreken, het zilverwerk uit de doosjes gehaald en zo word ik helemaal aangekleed. Ik ben hartstikke bang dat ik iets kapot maakt en durf niet te bukken om pantykousjes aan te doen, straks scheur ik uit de jurk ofzo! Volgens hun kan hij wel aardig wat hebben, maar ik doe toch maar extra voorzichtig, een bunad is immers absoluut niet goedkoop. Met bijpassende oorbellen, manchetknopen, schoenen en omslagdoek en mijn haar opgestoken (dat hoort erbij zeggen ze) ben ik helemaal klaar. Mimi is even op bezoek gekomen, ook zij vindt dat de bunad me erg mooi staat. Als ik in de spiegel kijk moet ik ook toegeven dat het er niet verkeerd uit ziet, ik vind het jammer dat we zoiets in Nederland niet hebben. In de tuin maken we foto’s, hoewel het een beetje miezert. Daar kan de bunad wel tegen zeggen ze, het is immers ook niet altijd mooi weer op 17. Mai en dit is Noorwegen hè. Hij moet dus wel tegen een stootje (kou/regen) kunnen. Na de fotoshoot beginnen Cecilie en ik met koken. We gaan verse tomatensoep met balletjes en boeren omelet maken. We moeten wel een beetje doorwerken, want over 1,5 uur worden we alweer opgehaald door Malene en Pingo waarmee we naar Bø gaan. Gelukkig zijn we op tijd en vinden ze het erg lekker. Ik geef ze ook nog stroopwafels, Nederlandse kaarten en klompjes, ook dat vinden ze heel leuk. Na het eten weeg ik nog snel even mijn tassen, pfoe, net 1,5 kilo onder de 40. Het mag allemaal mee dus! Ik wil nog even de foto’s die Cecilie de afgelopen weken gemaakt heeft overnemen, maar op de een of andere manier gaat dat steeds mis. Jammer, want de bel gaat, Malene en Pingo zijn er. We laden de spullen in (volle bak door al mijn bagage), zeggen en gaan op weg naar Bø. Nog even gedoe met de radio/cdspeler die we niet aan de praat krijgen, we houden het maar bij de radio. Ik ben een beetje teleurgesteld dat ik geen afscheid meer heb kunnen nemen van Martin en Fabian (vooral van Martin, hij is een erg goede vriend geworden en ik wilde dus graag goed afscheid van hem nemen), en als hij smst dat hij de hele dag in bed heeft gelegen wordt ik toch wel even flink pissig eigenlijk. Maar als hij dan vervolgens smst dat hij het eigenlijk niet wilde zeggen, maar dat hij als verrassing vrijdag naar Bø komt, voel ik me toch een beetje schuldig dat ik zo lullig naar hem gesmst had en ben ik erg blij dat ik hem overmorgen weer zie. Via rare bosweggetjes komen we in Bø aan. We zetten eerst Pingo af bij de bioscoop, hij gaat met Kaasa naar de Pirates. Daarna gaan even langs bij Marthe die nog bij het benzinestation werkt en daarna rijden we naar Tor Emil en Anders (2 jongens van vorig jaar, die wel een aantal keer op bezoek zijn geweest in Førde, dus die ken ik wel redelijk), waar Malene logeert. Er is niemand thuis, maar de deur is gewoon open. Een stukje hogerop staat een ander huis, waar Siemen met z’n ouders woont, ook een jongen van vorig jaar. Alle drie studeren ze aan de hogeschool voor sport hier in Bø. We kijken wat tv, brengen een bezoekje aan de schapen en rijden dan maar wat rond in Bø om de tijd te doden. We gaan nog een keer langs bij Marthe, ze is bijna klaar met werken, we krijgen het overige eten mee. Terug bij Tor Emil en Anders komt na een tijdje Marthe, en daarna alle jongens thuis. Kaasa is stomverbaasd als hij me ziet, hij wist blijkbaar nog niet dat ik ook mee zou komen. We kijken nog wat tv en gaan dan naar Marthe’s huis. We kletsen nog wat en gaan dan slapen. Cecilie en ik slapen beneden in de slaapkamer van Marthe’s zus, vannacht komen Regine en Ingrid nog, die slapen bij Marthe op haar kamer. Sander zou eigenlijk ook bij ons slapen, maar die slaapt nu met Pingo en Håkon bij Kaasa omdat we anders met een teveel zouden zijn als we de auto moesten.

Het is donderdag en we hebben allemaal lekker uitgeslapen. Marthe en haar moeder hebben een fantastisch ontbijt klaargemaakt, Regine en Ingrid zijn ook wakker. Na het ontbijt doen we onze trainingskleren aan en gaan we op weg naar de beachvolleybalbaan, waar ook Malene en Inger komen. Inger beschadigt bij het achteruit inparkeren een andere auto, oh ooh. Ik kan helaas niet mee volleyballen, ik heb erg last van m’n rechter bovenarm. Toen we een paar dagen geleden uitgingen, heb ik armpje gedrukt en ondanks dat hij redelijk van de kaart was, had hij nog aardig wat kracht. Wist ik veel dat het een militair was… In ieder geval ben ik toen een beetje geblesseerd geraakt in mijn arm, jammer want ik begon net de slag van het volleyballen te pakken te krijgen. Het is de aan de kant zitten en ballenmeisje spelen en tegelijkertijd een beetje zonnen. Ook prima. Na een tijdje komt Pingo en daarna een heel aantal jongens van vorig jaar. Erg gezellig. We gaan als iedereen uitgespeeld is, boodschappen doen voor de het eten van vanavond: taco-avond! We gaan bij Tor Emil en Anders eten en er zijn heel wat mensen uitgenodigd, dus we besluiten om het meeste eerst al thuis voor te bereiden voordat we naar hun toegaan. Alleen het vlees moeten we straks nog braden, voor de rest is alles gesneden en is plastic zakjes (bij gebrek aan bakjes) gedaan. De kleine woonkamer zit al aardig vol als we bij T&A aankomen en ook de keukentafel staat al behoorlijk vol met eten. We braden het vlees en dan kunnen we eten. Lekker knus met z’n allen op de bank/vloer. Er komen nog meer mensen binnen, allemaal mensen die ik niet ken van de hogeschool hier. Het is een beetje gedoe met het eten, aangezien iedereen gewoon maar van elkaar pakt, maar gelukkig maakt iedereen ook zelf eten dus komt niemand echt te kort. Behalve Pingo en Håkon dan, hun vlees is op de een of andere manier steeds op voordat zij het kunnen eten. Bij hun tweede portie gehakt blijven ze dan ook maar in de keuken de wacht houden bij hun eten. We kijken gezellig tv en ik leer de jongens van vorig jaar wat beter kennen. Zo heb je Janne, Henning, Jøran, Siemen, Tor Emil, Håkon en Anders, allemaal hele spontane leuke jongens. De mensen van de hogeschool zijn na het eten vrij snel weer weg, ze vonden het te druk geloof ik. Als Marthe en Cecilie een beetje aan het inkakken zijn, gaan ook wij naar huis. We overleggen nog even de plannen voor morgen en komen erachter dat we behoorlijk vroeg moeten opstaan voor de eerste wedstrijd van 9:30. Rond 16:00 zijn ze dan weer klaar. Nou vind ik het niet erg om naar beachvolleybal te kijken, maar zolang… Ik besluit dus dat ik wat langer in m’n bed blijf liggen en later de bus pak.

Aah, wat vroeg! Rond 8:30 wordt Cecilie wakker gemaakt, over een uur moeten ze op de volleybalbaan staan. Gelukkig kan ik nog lekker blijven liggen. Ik slaap nog wat, kijk Gossip Girl, ga dan rustig douchen en ontbijten. De moeder van Marthe is nog wel thuis, dus zij legt me nog een keer uit waar en welke bus ik moet nemen. Rond 13:00 neem ik de bus en als ik uitstap loop ik Martin tegen het lijf. Niemand behalve Cecilie en ik weten dat hij er is, we hadden het tegen niemand mogen zeggen. Hij heeft een grote rugzak mee en is van plan om in Marthe’s tuin een tentje op te slaan. Hij heeft al even vanaf een afstandje naar de wedstrijden gekeken en wil nu naar Marthe. Hij gaat toch maar met mij mee naar de rest, want waarschijnlijk gaan we niet voor vanavond laat naar huis. Iedereen wordt blij verrast als Martin iets na mij aan komt lopen. Hij heeft nog een andere verrassing mee, namelijk Vitor. Niet de Braziliaanse leerling van vorig jaar zelf, maar hij heeft een foto Vitors hoofd uitgeprint en op karton geplakt, en hij heeft zomerse kleren aangekregen. Vitor is sinds kort weer terug naar Brazilië, wat iedereen erg jammer vindt want het is echt een fantastisch persoon. Nu kan hij toch een beetje bij de wedstrijd zijn. De jongens spelen meteen een stuk beter en winnen hun wedstrijd. Haha, of het echt door Vitor komt weet ik niet, maar iedereen is erg enthousiast over Martins creativiteit.
We zijn van plan om vanavond bij ‘Den Gode Naboen’ te eten, maar de rest wil wel graag douchen dus gaan we eerst naar huis. Of, naja, we… Omdat Martin nu met ons mee naar huis gaat, zijn we met z’n 6en en dus met een te veel voor in de auto. Ik heb al gedoucht en hoef eigenlijk niet naar huis, dus ik blijf achter bij de rest. Ze bellen wel als ze weer terugzijn. Na een tijdje ga ik met Sander en Håkon mee naar Kaasa, maar Kaasa moet al redelijk snel weer terug voor een wedstrijd dus rijd ik met hem weer mee terug zodat ik daar straks kan worden opgepikt door Marthe. Na een tijdje belt Cecilie, de plannen zijn gewijzigd. We gaan toch thuis eten, de moeder van Marthe heeft heerlijke kipsalade gemaakt. Daarna gaan we dan wel naar het café om gezellig een drankje te doen. Thuis loopt iedereen zich druk op te tutten voor vanavond. Na het eten komt er nog een vriend van Marthe en een tijdje later komen ook Kaasas, Håkon, Pingo en Sander. Nadat er door een aantal al lekker gedronken is, besluiten we alsnog naar DGN te gaan. Helaas is restaurant/café 20 jaar en ouder en zijn er 4 van ons onder de 20, waaronder dus ik. We zien wel of we erin komen. Er staat niemand in de deur opening, dus we kunnen gewoon gaan zitten. Net als ik terugkom van de wc komt er een serveerster naar ons toe en ze vraagt me iets. Ik zeg dat ik niets te drinken hoef, waarna ze me raar aankijkt. Ze vraagt me nog een keer iets, maar ik versta niet goed wat ze zegt. Regine springt me bij en zegt tegen de serveerster dat ik uit Nederland kom en daarom geen Noors versta. Ik begrijp nu heel goed wat er gaande is, ze vroeg op ze m’n ID mocht zien. Ik besluit me maar van de domme te houden en begin Engels te praten. Hierdoor wordt het meisje ook een beetje van het stuk gebracht en krijgen wij iets bedenktijd, want wat moet ik nu doen? Onder de tafel geeft Cecilie haar ID-kaart aan me door, maar het meisje heeft het door en vraagt me het restaurant te verlaten. Moet ik serieus in m’n eentje daar buiten staan dan? Volgens Regine zijn Marthe en Martin er ook uitgezet vanwege hun leeftijd, dus ga ik maar naar hun toe. Van Ingrid krijg ik nog de autosleutels mee, zodat we in de auto kunnen zitten. Marthe is namelijk niet in staat om auto te rijden en Martin en ik hebben nog geen rijbewijs. Maar moeten we nou echt in de auto wachten tot de rest klaar is met feesten? En om heel eerlijk te zijn, het was gezellig binnen, maar eigenlijk was het alleen maar een beetje kletsen in een bijna leeg cafeetje. Na een tijdje komen Ola en Ingrid naar buiten, en besluiten we dat Ingrid ons naar huis zal brengen en daarna weer teruggaat. We kunnen toch niet allemaal in een keer met de auto mee. Via een omweg (Ingrid kent de weg natuurlijk niet), na een politiestop met blaastest (wat nog een heel avontuur opzich was. Eerst stopte Ingrid veel te vroeg, daarna deed ze eerst het verkeerde raampje open en toen kreeg ze ook nog haar rijbewijs niet uit haar portemonnee. Gelukkig was de blaastest verder goed, ze had dan ook niets gedronken, maar toch was ze even zenuwachtig. Marthe lag helemaal dubbel, want dit had ze in Bø, wat echt een klein gehucht is, nog nooit meegemaakt.) en een korte tussenstop bij de kebabtent komen we veilig thuis. Na de pittige kebab slaan de vlammen ons uit en gaan we nog maar even aan de zoete taart. Daarna zoeken we lekker ons bedje om. Cecilie komt ongeveer een uurtje later de kamer binnen en slaapt bijna meteen, ondanks dat ik lig te hoesten. Ik geloof dat ik een beetje verkouden aan het worden ben, krijg een kriebelhoestje.

Zaterdagochtend, weer vroeg opstaan voor de volleyballers. Marthe en Cecilie zien het echter helemaal niet zitten om te spelen na gisteravond, en aangezien de medespeler van Marthe moet werken en Cecilie eigenlijk niet ingeschreven staat, besluiten ze om lekker in bed te blijven liggen. Regine en Ingrid moeten wel spelen, dus zij en Martin nemen de bus, ik duik weer lekker m’n bed in. Een paar uur later gaan wij lekker rustig ontbijten en rijden daarna met de auto naar het volleybalveld. We zijn helaas te laat, ze zijn allemaal al klaar. Marthe durft zich niet zo goed te vertonen omdat ze niet is komen opdagen, maar uiteindelijk komt ze toch ook mee. Regine en Ingrid zijn 1e geworden, Henning en Janne zijn op de 2e plek geëindigd. We gaan nog even boodschappen doen, geld pinnen en daarna gaan we pizza eten. Janne en Henning hebben o.a. gratis pizzabuffet gewonnen dus die eten er lekker van. Ik heb nog totaal geen honger, we hebben een uur geleden nog ontbeten! Janne haalt wat pizza voor me, hij vindt dat ik toch wat moet eten. Als iedereen is uitgegeten gaat iedereen weer een beetje z’n eigen weg. Er is een belangrijke wedstrijd tussen Noorwegen en Engeland, waar een aantal graag naartoe willen, waaronder Ingrid. Dat komt mooi uit, want dan is er precies genoeg plaats in de auto. Ik pak maar vast m’n rugzak weer in, zodat ik dat niet morgenochtend hoef te doen. Er wordt weer heel wat afgetut en kledingstukken uitgewisseld. Martin heeft zelfs nog nieuwe kleren gekocht en staat ook voor de spiegel. Als iedereen klaar is, haalt Martin zijn Tequilafles tevoorschijn en worden er smoothies gemaakt. Het idee is dat we vanavond weer naar DGN gaan, dus ik stress wel een beetje of ik er vanavond wel inkom. Maar dat is nog ver weg, we gaan eerst naar Tor Emil en Anders. Daar is ook de rest al, Ingrid krijgt haar kleren die we voor haar hebben meegenomen zodat ze zich om kan kleden. Het huis is goed gevuld, met mensen, drank en muziek. Het is al weer een tijdje geleden dat ik voor het laatst gedanst heb of uit ben gegaan, dus ik hoop dat vanavond een leuke avond wordt. Tot nu toe ziet het er goed uit:) Het is erg gezellig, al zijn een aantal al wel redelijk ver heen. Op een gegeven moment komen Tor Emil, Anders en Siemen thuis en worden we het huis uitgeschopt omdat de ouders van Siemen gebeld hadden dat we ons slecht gedroegen. Blijkbaar hebben er mensen achter de loslopende geiten aangezeten en tegen het huis geplast. Tsjah, dat eerste kan ik eigenlijk nog wel begrijpen. Toch vind ik het niet heel raar dat we het huis uitmoeten, we moeten ons natuurlijk wel een beetje gedragen ergens anders thuis. Er liggen er ook al twee te overgeven. Dat krijg je als je bijna een jaar geen druppel alcohol gehad hebt en dan opeens denkt flink te gaan feesten. Dan kun je het beter wat rustiger aandoen, dat weet toch iedereen? Achja, moeten ze zelf weten. Die twee blijven maar thuis, wij gaan lopend naar iemand anders thuis. 20 minuten later zijn we weer in een ander huis, de helft is al naar DGN gegaan. Ik vind het hier ook wel gezellig en aangezien ik niet weet of ik DGN wel inkom, blijf ik het liefst zo lang mogelijk hier. Maar op een gegeven moment is bijna iedereen naar DGN en ga ik ook daarheen. Gelukkig staat er op dat moment niemand in de deuropening en kan ik zo door lopen. Martin en Marthe zijn er niet ingekomen en hebben een taxi naar huis genomen, Sander en ik zijn gelukkig dus wel binnengekomen. De rest van de avond heb ik gewoon binnen kunnen zitten, maar heb me wel af en toe een beetje verschuilt als het meisje van gister langskwam lopen. Erg gezellig, nu is het café erg vol. Rond 2:00 gaan ze sluiten en moeten we daar weg. Weg brengen Jøran richting huis en gaan daarna naar de Kebabtent. Pingo en Inger willen naar huis, Sander wil niet mee maar moet wel anders komt hij niet thuis. Hij begint weer te huilen als we afscheid nemen, wat een schatje^^ Morgen zie ik hun waarschijnlijk niet meer, dus ik moet nu wel afscheid nemen van hun. Het liefst wil hij dat ik in Noorwegen ga studeren, ik mag niet terug naar Nederland. Tsjah, wat kan ik daar op zeggen. Ik heb best een tijdje getwijfeld wat/waar ik zou gaan studeren, maar het wordt toch Nederland. Is Sander het niet mee eens, lief, maar ik kan er weinig tegen doen. Regine, Ingrid, Torbjørn, John Sverre en ik gaan nog naar een afterparty, maar als de eigenaar van dat huis erachter komt dat z’n golfclubs weg zijn, wordt iedereen daar ook het huis uitgezet. Dan besluiten we dat het tijd is om naar huis te gaan, we bestellen een taxi. Ola komt net aangelopen dus hij kan mooi met ons meerijden. Als we in de taxi zitten merk ik toch wel dat ik redelijk moe ben en ga als we thuis zijn meteen naar bed. Daar schrik ik een beetje als ik zie dat Marthe in mijn bed ligt in plaats van Cecilie. Cecilie is blijkbaar teruggegaan naar het huis van Tor Emil en Anders en blijft daar slapen. Marthe was naar ‘mijn’ kamer gegaan om te bellen, maar was met haar kleren en al in slaap gevallen. Ze wil opstaan, maar blijft toch maar lekker hier in bed liggen. Ze is bijna meteen weer vertrokken, net als ik. Vandaag was een leuke geslaagde laatste dag/avond!

Zondagochtend, wat heb ik naar gedroomd zeg! Dat ik iets illegaals (zou niet meer weten wat) mee had in mijn handbagage waardoor ik niet door de douane kwam en Schiphol via een achteruitgangetje moest verlaten. Hierdoor stond er niemand me op te wachten toen ik uit de gate kwam, wat een grote teleurstelling was. Toen moest ik in mijn eentje met al mijn tassen (ik heb 2 grote tassen van bijna 20 kg. per stuk, een rugzakje van bijna 8 kg. geloof ik en dan nog m’n laptoptas) de trein in. Het was inmiddels pikdonker. Toen ik thuiskwam moest ik om de een of andere reden door de schuifpui naar binnen, er was niemand beneden en het was helemaal donker. Tjitse zat boven op z’n kamer maar zei alleen doodleuk ‘hoi’ waarna hij weer verder ging met computeren. Mijn kamer zag er niet echt meer uit als mijn kamer, er lag allemaal zooi dus ik begon maar met opruimen. Toen kwam mama thuis en ze keek me raar aan en vroeg waarom ik aan het opruimen was. Het laatste wat ik herinner is dat ik uit het slaapkamerraam van mijn ouders keek en mijn opa en oma bij de buren zag theedrinken.
Toen was ik ERG blij dat ik niet in mijn eigen bed wakker werd en dat het een droom was. Het is ondertussen al 11:30, ik sms Janne maar eens wanneer ze van plan zijn te vertrekken. Ik kan namelijk met Henning, Jøran en Janne meerijden tot aan Oslo, dan hoef ik alleen nog maar met de trein naar Gardermoen vliegveld. Iets later krijg ik een smsje terug dat ze van plan zijn om om 12:30 te gaan rijden, of ik zo snel mogelijk naar hun toe kan komen. Shiiitt, dat wordt stressen. Ik spring onder de douche, pak de laatste dingetjes in, eet een droge boterham als ontbijt, heb ruzie met de printer die weigert mijn e-ticket te printen en regel een auto die me naar Tor Emil en Anders kan brengen. Ola rijdt, Regine en Ingrid gaan ook mee, ze gaan weer kijken bij een belangrijke volleybalwedstrijd. Haastig afscheid genomen van Marthe en Martin, wordt gedropt, de anderen gaan snel door voor de wedstrijd. Dan wordt het passen en meten met vooral mijn bagage, we krijgen alles in de auto. Als alles is ingepakt rijden we met z’n allen nog weer naar de kebabtent, ik hoef nog echt even niets. Gelukkig heb ik bolletjes en fruit in m’n tas zitten. Op een gegeven moment zijn de broodjes op, heb ik nog foto’s overgezet naar m’n laptop en moet ik toch echt afscheid nemen van Inger, Malene en Cecilie. Gedag zeggen tegen Cecilie is het moeilijkst, we zijn de afgelopen weken zo close geworden! Na een paar traantjes stap ik bij de drie jongens in de auto, een beetje ongemakkelijk is het wel. Door de radio wordt het niet echt beter, want ze draaien alleen maar liedjes als ‘Why do all good things come to an end?’. Het is een 2/3 uur durende reis, na een tijdje wordt het wel weer gezellig in de auto. Janne schrijft nog in m’n jaarboek en net als Jøran hetzelfde wil gaan doen zijn we al in Oslo. Henning zet me af bij het station, maar Jøran en Janne lopen met me mee naar de trein en helpen me met mijn bagage (godzijdank!). Jøran schrijft in mijn jaarboek terwijl ik een treinkaartje koop. Trein gemist… Naja, ze gaan elke 10 minuten en ik heb ruim de tijd. Een trein later haal ik wel, Janne helpt me weer met m’n bagage. Toch handig, zo’n sterke jongen. In mijn eentje had ik het namelijk echt niet voor elkaar gekregen. Zij zijn de laatste waar ik afscheid van moet nemen, en hoewel ik ze nog maar een paar dagen ken, vind ik het niet makkelijk om ze gedag te zeggen.
Als ik van de station de roltrap opmoet naar de vertrekhal had ik ook nog wel wat hulp kunnen gebruiken, maar helaas zijn er nu geen leuke sterke kerels in de buurt. Na enig geklungel krijg ik alles boven en vind ik een karretje. Na een wc-bezoekje (handig hoor, met een kar vol bagage naar de wc…) check ik in, pak ik mijn rugzak in vuilniszakken en loop ik naar de drop-off balie. Daar word ik meteen doorgestuurd naar de balie voor speciale bagage. Ook al weet ik dat mijn bagage niet te zwaar is, toch is het nog even spannend. Maar de man achter de balie kijkt amper op de weegschaal en stuurt ze meteen door. Mooi, daar ben ik vanaf! Flesjes legen, door de douane wat geen problemen oplevert nadat ik m’n schoenen heb uitgedaan en dan de tijd doden met winkeltjes kijken. Ondertussen is het me hier al redelijk bekent, ik koop een Noors boek en dan ga ik naar de gate. Er zijn nog gatewijzigingen en het vliegtuig heeft 20 minuten vertraging door de vulkaan op IJsland, maar dan kunnen we eindelijk boarden. De helft van de passagiers moet door de regen via de achterkant met het trappetje het vliegtuig in, ik ook. Ik adem de laatste Noorse lucht in en zoek dan m’n plekje op. Met het liedje “I’m coming home” als het vliegtuig opstijgt, komen de traantjes al snel. Gelukkig zit er niemand naast me. Nu besef ik geloof ik pas echt dat dit mooie Noorwegen avontuur vandaag aan zijn einde komt. Hoewel de vlucht maar zo’n 1,5 uur is, duurt het me eigenlijk veel te lang. Nu wil ik ook wel gewoon thuis zijn! Na wat een eeuwigheid lijkt te zijn, landt ik op Schphol en mag ik weer via het trappetje het vliegtuig uit. Aah, Nederlandse lucht. Bij de bagageband komt mijn bagage als een van de eerste. Ik wissel mijn schoenen, neem diep adem en loop dan de gate uit. Daar staan mama, papa, Tjitse EN Marieke met ballonnen, bloemen en welkom thuis vlaggetjes! Alles komt er even uit als ik ze daar zie staan, ook echt superlief dat Marieke gekomen is.Totaal het tegenovergestelde van mijn droom dus(gelukkig, want stiekem had ik toch wel een beetje gehoopt op een dramatisch ontvangst op Schiphol^^). Als de traantjes weer gedroogd zijn, gaan we nog even ergens wat drinken. Jeetje, dat is wel weer wennen hoor, Nederlands praten. Ik moet gewoon nadenken, volgens mij kraam ik de grootste onzin uit. Laten we het maar schuiven op de lange reisdag, van het weinige slapen van de afgelopen weken (maanden volgens mama…) en dat het al bijna bedtijd is. Marieke gaat weer terug naar Utrecht, ik kan zowaar in de auto stappen, ik had gedacht dat we met de trein zouden gaan. Een uur en een kwartier later rijden we de vertrouwde Waterhoen weer in en verlang ik naar mijn eigen bedje. Mama heeft net verteld over de vloer die net opnieuw gedaan is, dus dat ik nog een beetje voorzichtig moet zijn. Als ik de woonkamerdeur opendoe, bots ik meteen bijna tegen twee doosjes aan die nog ter veiligheid er staan, daar mogen we nog niet lopen. Als ik vervolgens naar links kijk, zie ik Clara in de woonkamer zitten. AAHHH!!! En Wopke, en Marthe, en Annemiek!!! Van schrik en verbazing laat ik bijna m’n rugzak uit m’n handen vallen op de nieuwe vloer. Dit had ik echt niet verwacht! Dus daar komen de traantjes weer. Heel leuk en lief dat ze speciaal voor mij in Deventer zijn gebleven, terwijl ze morgen allemaal weer moeten studeren. Ik heb ze zoveel te vertellen, maar kom amper uit mijn woorden. Rond 01:30 gaan we allemaal maar naar huis/bed. Beter had mijn terugkomst in Nederland niet kunnen zijn geloof ik. Als waren mama en ik toch wel een beetje teleurgesteld dat Joris Linssen van Hello Goodbye niet op Schiphol stond.
Wat ligt m’n eigen bedje toch fijn. Met kleren en al val ik bijna in slaap, en trek met een slaapdronken hoofd maar snel iets raars aan wat op een pyjama moet lijken. Achja, niemand die er op let, ik ben toch weer lekker thuis. Wel raar hoor, om zonder m’n kamergenootje of iemand anders naast me in slaap te vallen.