Verbaasde gezichten en een groot feest

donderdag t/m maandag 9 t/m 13-06-‘11


Boardingtime!! Ik loop naar de gate en kan vrijwel meteen boarden. Blijkbaar vlieg ik met een klein vliegtuig, want we worden met een bus opgehaald met een bus i.p.v. dat we door zo’n slurf het vliegtuig ingaan. Terwijl we naar een cityhopper rijden, probeer ik mijn camera nog even uit. Er klinken allemaal rare piepjes en de lens wil niet uit. Hij doet het dus echt niet meer, balen! De cityhopper heeft veel weg van een jet van de president. Er wordt een klein trappetje uitgeklapt waarna we in kunnen stappen. De personal en stewardess begroeten me vriendelijk in het Engels, zie ik er zo buitenlands uit? Ik zoek mijn plaatsje op, wat ergens in het midden van het vliegtuig moet zijn. Maar wat blijkt nou, dit vliegtuig is zo klein dat rij 17 de achterste rij is. Hmm, dat is wat minder. Geen raampje, geen nooduitgang in de buurt en veel lawaai van de motoren. Naja, het is gelukkig maar 1 uur en een kwartiertje vliegen. Ik probeer wat te slapen, maar meer dat wat wegsoezen lukt me niet. Als ik naar buiten kijk zie ik het bekende landschap van bergen, bossen en fjorden en het voelt alsof ik thuis kom. Dit keer land ik niet op Oslo Gardermoen, het hoofdvliegveld, maar op Oslo Torp, een kleiner vliegveldje zo’n uur buiten Oslo, 20 minuutjes rijden van Cecilie. Via het trappetje uit het vliegtuig, naar de bagagehal waar ik bijna een half uur moet wachten op mijn bagage. Het is al 22:30 wanneer ik met m’n karretje met alleen een kleine weekendtas en een handtas de ontvangst/aankomsthal inloop. Wat is het toch chill om met zo weinig bagage te reizen. M’n hart klopt onregelmatig en dan zie ik allemaal mensen staan. Op zoek naar bekenden kijk ik in het rond en zie dan Henning staan met een Noorse vlaggetje. Huh, zou Cecilie me niet op komen halen? Nog geen seconde later komt Cecilie om het hekje gerend en vliegt ze me om de nek. Het gangpad wordt versperd door m’n karretje en door Cecilie en ik. Hoewel ik haar 2,5 week geleden nog gezien heb, komen toch de tranen en het gevoel van gemis naar boven. Ze heeft zelfs een Nederlands vlaggetje bij zich. Helemaal hyper en nog vol ongeloof eigenlijk dat ik weer in Noorwegen ben, lopen we naar de auto. Ik moet haar gewoon nog een knuffel geven om te beseffen dat ik echt weer hier ben, m’n tweede thuis. Het lijkt zo onwerkelijk, het voelt alsof ik Noorwegen nooit verlaten heb.
We rijden naar Pingo, waar al een heel aantal anderen zitten. Als ik het huis binnenloop, komen Malene en Jøran van de trap af stormen, ze knuffelen me bijna fijn. Malene gaat me voor de kelder in, ik weet niet precies wie daar binnen allemaal zitten, maar zij weten in ieder geval niet dat ik kom. Met de vlaggetjes in mijn hand loop ik naar binnen en krijg zo’n 10 grote, verbaasde ogen die me blijven aanstaren. Tine zit het dichtst bij en vliegt me meteen om m’n nek. Ook Yngvild komt snel naar me toe gelopen en weet niet wat ze moet zeggen. Pingo is blijft verbaasd in z’n stoel zitten en kan alleen ‘jij hier?!’ uitbrengen. Ik bespring Adrian, Aslak en Siri die op een luchtbed in de kamer liggen en geef ze een superdikke knuffel. De moeder van Cecilie had zich een paar dagen geleden per ongeluk versproken waardoor ze al wisten dat ik zou komen, maar daardoor zijn ze niet minder blij me te zien. Last but not least zit Robin op de bank. Nadat ook hij een dikke knuffel heeft gekregen ga ik met een ontzettend grote glimlach op mijn gezicht op de bank zitten. Stil blijven zitten lukt me echter niet, ik ben te uitgelaten. We kletsen, kijken tv, spelen tennistafel, maken hotdogs (pølser) en als iedereen een beetje aan het inkakken is gaan Marthe, Henning en ik met Cecilie mee naar huis. Ik mag weer op m’n oude vertrouwde kamertje slapen, maar dit keer samen met Marthe. We kletsen nog heel wat af voordat we gaan slapen.

Om 8:00 uur worden we wakker van een telefoon die gaat, aah wat vroeg! Joakim belt of we hem kunnen ophalen van het station. Marthe verspreekt zich als ze zegt dat zij en ik hem wel komen ophalen, hij wist namelijk niet dat ik hier ben. Behalve Cecilie, Henning en Jøran heb ik het niemand verteld, ik wilde het graag een verrassing houden. Maarja, hoe meer het weten, hoe groter de kans is dat iemand zich verspreekt natuurlijk. Marthe en ik trekken snel wat aan, springen in de auto in en rijden naar het station. Maar goed dat ik de weg hier weet, want Marthe heeft geen flauw idee waar we heen moeten. Als we aankomen bij het station zien we Joakim eerst niet, maar als we een lange jongen met een capuchon op zien, zittend op zijn tas en schuilend tegen de regen (helaas, het komt echt met bakken uit de lucht!) moet dat Joakim wel zijn. We stapt in en we rijden weer naar huis. Ook hij is erg verbaasd me te zien, ook al wist hij het al. Blij krijgen we een dikke knuffel en als we uitstappen nog een. We lopen naar boven en duiken eigenlijk meteen ons bed weer in. Gelukkig is het bed groot genoeg voor 3 en komt Joakim gezellig tussen ons in liggen. We slapen nog wat, kletsen wat en staan dan op. Siv zit al in de woonkamer, Cecilie en Henning komen iets later naar beneden. We ontbijten, pakken onze spullen weer in en rijden dan naar de Flinthal, een sportcomplex waar de reünie gehouden zal worden. Het regent nog steeds behoorlijk, maar het lijkt iets op de klaren. We dumpen onze spullen in de gymzaal (ik neem meteen een van de dikke matten in beslag, mooi niet dat ik de komende nachten op mijn dunne matje ga liggen) en kijken wat rond. Er is een soort keukentje met een bar, een klein zit gedeelte, een heren- en damesgarderobe (douche?), buiten staan een aantal picknicktafels en dan is er nog een fitnessruimte waar we geen gebruik van mogen maken. Joakim en Marthe hebben met nog wat anderen een hutje op de camping gehuurd, dus rijden we daarheen om ze af te zetten. Daar komen we Janne, Kaja en Cathrine tegen die blijkbaar ook op de camping zullen slapen. Daarna rijden we naar Pingo om een paar mensen op te halen en als we voor het huis parkeren zien we Mona die verward naar ons zwaait. Cecilie en ik rennen naar binnen en vliegen haar om de nek, weer krijgen we tranen in onze ogen. Dat zal vast nog wel vaker gebeuren vandaag. ‘Wat doe jij hier, je zou toch helemaal niet komen?!’ is het eerste wat ze na een tijdje uit kan brengen met een glimlach van oor tot oor. Ook Øyvind is aangekomen en na een knuffel gaan we allemaal de auto in op weg naar de Flinthal. Er komen steeds meer mensen, voor een aantal was mijn verrassing al verklapt, maar dat maakt het niet minder leuk om iedereen weer te zien. We gaan wat inkopen doen voor de komende dagen (gelukkig mogen we gebruik maken van de koelkast die in de keuken staat, dus de pizza’s zijn erg populair), rijden via de snackbar naar de beach-volleybalbanen (Flint gegaamd) en spelen wat volleybal. Ik had me echter niet omgekleed en zo héél fantastisch mooi weer is het nou ook weer niet, dus ik kijk toe. Toen we aankwamen rijden bij Flint dachten we de auto van Marcello, onze Braziliaanse volleyballeraar, te zien en inderdaad, toen we Flint opkwamen stond Marcello daar. Hij gaat in de zomermaanden hier training geven en misschien zelfs wel hier werken. Wat een toeval dat hijj hier nu ook is! En wat een toeval dat hij een auto heeft en bereid is me naar de camping te rijden^^ Het zet me alleen af, hij komt wel een andere keer ‘hei’ zeggen zegt hij. Ik loop de camping op en zie Morten lopen. Zodra hij mij ziet staat hij stil, ik ren op hem af en geef hem een dikke knuffel. Nog een beetje onderste boven lopen we richting een van de hutjes, waar we Ingrid en Amalie tegenkomen. Zij hadden ook via via al gehoord dat ik weer in het land was, Marthe had zich nog een keer versproken. Met z’n vieren lopen we naar de andere hutjes. Als ik voorbij een hutje loop, zie ik Marte, Inger Kristin, Henriette, Per Martin en Sander zitten. Zij zien mij ook en vooral de meisjes flippen helemaal. Ze komen naar buiten gestormd en ik ren van schrik een eindje weg. Als ik weer terugloop en ze beseft hebben dat ik hier ben, komen de knuffels en de traantjes weer. Ze kunnen niet geloven dat ik het echt ben. Per Martin en Sander komen ook naar buiten gelopen en vooral Sander is stomverbaasd. Toen ik namelijk vanuit Bø naar huis ging om de 22e vond hij het erg moeilijk om afscheid te nemen en zei hij dat hij me vast nooit meer zou zien omdat het zo ver weg is. En nu sta ik hier weer voor hem, dat vond hij toch wel heel bizar eigenlijk. Terwijl ik nog met hun sta te kletsen komen er uit een ander hutje nog meer mensen gestormd. Ik word fijn geknuffeld door Michael en Regine, en als ik even later hun hutje binnenga zitten ook Lene Lo, Marthe, Mona en Joakim daar. Ik ga terug naar het andere hutje, waar het erg gezellig is. Ooh wat ben ik blij dat ik toch gegaan ben! Het wordt wel echt een feestweekend, dat is wel te zien aan de flessen drank die op tafel staan. Ook in het andere hutje zijn ze met een drankspelletje bezig, erg grappig om naar te kijken. Na een tijdje besluiten we naar de Flinthal te gaan, maar voordat iedereen naar de wc is geweest en we op pad zijn, is er zo weer een half uur voorbij. We gaan ook nog even langs bij een andere hut, waar nog heel wat mensen zitten die ook erg verbaasd reageren als ze mij zien:) Met z’n allen lopen we naar de Flinthal, met een winkelwagentje dat nog moet worden teruggebracht, door de wijk en door het bos, en eindelijk komen we bij de Flinthal aan. Daar gaat het feest door tot in de vroege uurtjes. Er wordt gedanst, gekletst en iedereen geniet van het weer samenzijn. Cecilie gaat helemaal los in de gymzaal, Mona en ik joinen haar als we na 2 uur uitgekletst zijn, we hadden heel wat bij te praten. We dansen de hele gymzaal door en krijgen zelfs toeschouwers. Superleuk! Sander heeft zoveel gedronken dat hij even een dutje moet doen zegt hij, met het gevolg dat hij zo diep slaapt dat hij van niets wakker wordt. Het licht is nog gewoon aan, net als de muziek, maar dat doet hem blijkbaar niets. Zelfs als we z’n bed de hele zaal doorslepen, hem een zonnebril opdoen, een haarklip in doen en allemaal attributen op en om hem heen leggen, slaapt hij gewoon door. Als de meeste terug zijn naar de camping vind ik het ook wel mooi geweest en zoek ik mijn ‘bedje’ op. Ik zou van Cecilie een slaapzak lenen, maar door een kleine miscommunicatie was die niet meegekomen. Gelukkig kan ik van iemand anders een slaapzak lenen en kan ik lekker gaan slapen. Het is alweer licht, het is warm in de gymzaal, er klinkt nog muziek en al geluiden van diepslapende/snurkende mensen, maar ik val vrij snel in slaap.

Zaterdag word ik al weer redelijk vroeg (rond 10 uur) wakker door Sander die hard lachend zichzelf aanschouwt met alles om hem heen. Ik kan niet meer verder slapen, dan maar douchen en ontbijten. Er worden er steeds meer wakker. Aangezien het grootste gedeelte van de mensen hier volleyballers is, gaan we nadat iedereen het ontbijt achter de kiezen heeft (wat doet hagelslag het hier toch goed!) naar Flint. Er is een klein autotekort, dus Yngvild, Håkon, Sander en ik lopen. Ja, Yngvild wist de weg wel zei ze. Waar we naar mijn mening links moesten gaan we rechts, wat resulteert in een 45 min lange wandeling waarna we eindelijk bij Flint komen. Daar zijn we weliswaar de eerste, maar er komen er al snel meer. Ook de voetbaljongens kunnen hun energie kwijt op het voetbalveld. De zon komt zowaar af en toe door, de helft heeft geen puf om te spelen en kijkt net als ik lekker toe. Het is hartstikke druk, alle 4 de banen zijn bezet, ook door anderen. Na een aantal uurtjes houden we het voor gezien en lopen dit keer WEL de goede weg terug. Let’s party!! Eigenlijk kan ik hier hetzelfde over schrijven als gisteravond, veel gezelligheid! Als ze me vragen of de feesten in Nederland een beetje hetzelfde zijn, moet ik toch toegeven dat ze hier nog wel harder aan toe gaan. Maarja, een jaar geen alcohol en dan opeens wel komt bij de meesten redelijk hard aan. Als er mensen naar huis gaan, begint het afscheid nemen weer, want het is niet zeker dat we elkaar morgen nog zien. Als we gana slapen is het al weer licht, helaas moet ik dit keer oordopjes indoen om in slaap te komen. Er zijn nog meer snurkende mensen bijgekomen en er loopt er nog eentje dronken in z’n boxer door de gymzaal te klappen, hij is nog niet klaar met feesten. Maar ook hij gaat een keer slapen.

Zondag word ik wakker als er alweer mensen van de camping naar de hal komen die van plan zijn naar huis te gaan. Aankleden, buiten in het zonnetje ontbijten, Cecilie als een van de weinigen helpen met alles opruimen en tussendoor mensen uitzwaaien. Jeetje, dit weekend is echt voorbij gevlogen! Als alles er binnen weer spik en span uitziet nadat Siv ook is komen helpen, zijn de meesten al vertrokken. Eigenlijk zou ik vanavond bij Cecilie slapen, maar door wat problemen thuis komt dat niet zo goed uit. Van Pingo kon ik ook best bij hem blijven slapen, maar de plannen zijn weer gewijzigd want ik kan met Henriette, die vlak bij Gardermoen woont, mee. Marte blijft ook bij haar logeren, dus dat wordt gezellig. Dan komt Malene echter met het idee om bij haar te komen, want ze is alleen thuis. Okeuh!! Mooi, want dan kunnen we ook met haar meerijden in de auto, scheelt ook weer een treinkaartje. Wel is het een beetje gestress als we weggaan omdat alles spontaan besloten wordt. Daardoor heb ik geen tijd meer om geld te pinnen voor Cecilie en moeten we vrij gehaast afscheid nemen. Bij niemand was het zo moeilijk om weer gedag te zeggen als bij haar, ik ga haar echt ontzettend missen. Met betraande oogjes stap ik in de auto en rijden we weg. Malene heeft maar een klein autootje en met z’n vijven (Malene, Lene La, Marthe, Henriette en ik), dus we moeten met de bagage op schoot. We rijden eerst nog even langs Flint, waar we nog wat van de reünie, mensen van vorig jaar en Rebecca, het nichtje van Cecilie zien spelen. Na een tijdje stappen we weer de auto in, op weg naar Oppegård. Half uurtje rijden, half uurtje met de ferry van Horten naar Moss en daarna valt iedereen behalve Malene in slaap. Als we aankomen bij de villa, echt niet overdreven groot huis, schrikken we allemaal wakker. We slepen onze spullen de hal in en ploffen meteen op de bank neer voor de tv. Malene zoekt zelfs meteen haar bed op. Ik had nog wat noodles dus die eet ik op. We brengen rond 22:00 Lene La naar het station, eten daarna nog een boterham en zoeken dan ons bed op. Aah, gezellig met z’n drieën in een bed. Helaas moet ik mijn wekker op 8 uur zetten, want morgen moet ik vroeg met de bus naar Gardermoen.

Ooh, shit! Malene is nog niet opgestaan en we moeten over 40 min weg als ik mijn bus wil halen. Ik spring snel onder de douche en maak daarna Malene wakker. Oeps, ja, toen hadden we nog maar een kleine 20 minuten. Ik maak snel wat ontbijt, pak de laatste dingen in en maak Marte en Henriette die nog lekker liggen te slapen even wakker om gedag te zeggen. We scheuren naar de busstop, maar we zijn één minuut te laat. We wachten nog even, misschien is de bus iets te laat, maar helaas, hij komt niet. Gelukkig moet Malene werken in Oslo en kan ik dus met haar meerijden tot Oslo. We moeten allebei moeite doen om wakker te blijven. In Oslo weet Malene niet helemaal de weg naar het station, maar na enig rondrijden kan ze me afzetten op Oslo S. Daar loop ik naar de automaten om een treinkaartje te kopen, maar zie al snel dat er iets mis is. De treinen rijden vandaag niet, wat nu?! Met een vervangende gratis bus dus. Het zit lekker mee met het openbaar vervoer vandaag… Ik moet rennen om de bus te halen, gelukkig heb ik maar weinig bagage. Na een kwartiertje moeten we de bus weer uit en vanuit Lillestrøm verder met de flytog, de trein rechtstreeks naar Gardermoen. Ook die red ik net. Rond 10:00 ben ik op Gardermoen, kan ik in een keer mijn bagage droppen want er staat niemand voor me, hoef ik ook bijna niet in de rij te staan voor de douane en heb ik dus nog ruim de tijd op nog wat te shoppen en een filmpje te kijken. Internet krijg ik hier niet aan de praat, maar als de film afgelopen is, kan ik ook al bijna boarden. Het vliegtuig is mooi op tijd, dit keer mag ik wel gewoon door de slurf het vliegtuig binnen gaan en zit ik wel in het midden van het vliegtuig. Er zit niemand naast me. Als we zijn opgestegen luister ik was muziek, krijgen we van die lekkere kleffe broodjes en val ik in slaap. Als we boven Nederland vliegen word ik weer wakker. Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het bijna 14:00 uur. Huh, ik zou toch om 16:00 landen? Ik heb namelijk om 16:00 met Myrthe in Amsterdam afgesproken, ze woont daar en dan kan ik gezellig even op bezoek en haar kamer zien. Oeps, me in de tijd vergist dus. Gelukkig kan ik op Schiphol weer gratis internetten, kan ik nog filmpjes kijken en moet ik zeker een half uur op mijn bagage wachten. Ik vermaak we wel, er wordt nog een meneer afgevoerd door de security die schreeuwend mijn aandacht trekt. Na een tijdje ga ik ook maar door de poortjes, want ik zit nu al een uur met mijn bagage bij de bagagebanden, volgens mij beginnen ze me verdacht te vinden. Ik ga nog ergens anders zitten en dan neem ik een trein naar Amsterdam. Erg gezellig middagje met Myrthe gehad, als ik weer naar huis wil mis ik twee treinen. Een omdat we iets te laat klaar waren met eten, de andere zie ik voor mijn neus wegrijden. FIJN! Nu ben ik alsnog redelijk laat thuis vanavond, terwijl ik vroeg naar bed had gewild en morgen weer moet werken. Naja, eindelijk weer thuis duik ik dan ook meteen mijn bed in. Wat een weekend!:D Voorlopig moet ik het weer doen met Nederland, want wanneer de volgende keer Noorwegen voor mij is… Who knows?!