Twee weken, twee dagen en… twee dagen.

dinsdag 07-06-'11

Twee weken en twee dagen, zolang ben ik al weer thuis. Vooral de eerste paar dagen was het erg wennen om weer thuis in Nederland te zijn. De taal (Ik heb nog een aantal dagen een mengelmoesje van Nederlands en Noors gepraat en nog steeds maak ik fouten, zonder dat ik het zelf door heb. Had echt nooit gedacht dat je je moedertaal zou kunnen ‘vergeten’, tijdelijk dan in ieder geval, maar blijkbaar is het mogelijk. Het begint gelukkig allemaal weer terug te komen nu), de gewoontes hier (3 zoenen als begroeting voelen voor mij heel formeel aan, ik was helemaal gewend aan knuffels - veel fietsers overal en gele nummerborden, door de lange afstanden in Noorwegen wordt snel de auto met witte nummerborden gepakt – de reistijden binnen Nederland lijken nu maar kleine stukjes, op het laatst vond ik het normaal om 24 uur te reizen om thuis bij Robin te komen – de prijzen die gewoon weer in euro’s zijn zodat ik niet meer hoef om te rekenen, en die bovendien veel lager zijn dan in Noorwegen – flatgebouwen, rijtjeshuizen of kleine studentenkamertjes, wat mis ik de ruimte hier zeg! Toen ik maandag wakker werd was het eerst wat ik dacht “ik heb zin om naar buiten te gaan en een lange wandeling te maken”. Wat werd het? Een rondje hardlopen langs het kanaal over een asfaltweg, met toeterende auto’s en scootertjes die me om de oren vlogen, terwijl ik een maand geleden nog de bergen inging, een prachtig uitzicht over zee en bergen had en vooral een oase van rust – de drukte en stress van alles dat ik moet regelen, studiefinanciering (check), een vakantiebaan (check), beginnen met rijlessen (check), en allemaal belangrijke formulieren invullen en dingen regelen (helaas nog niet helemaal check…) en het huis, Deventer en iedereen die ik ken zijn verandert, opgeknapt, bijgebouwd of gewoon een jaartje ouder geworden, op school was vooral het motto “don’t stress, it’ll be all right” erg populair) en het feit dat ik opeens weer gewoon thuis woon. Papa en mama die er weer zijn en op me letten, en Tjitse die ik weer lastig kan vallen als ik iets van de pc/tv niet snap of om gewoon gezellig film mee te kijken. En geloof me, dat gebeurt en is ook best even wennen. Zo zijn er nog allemaal kleine dingetjes die ik het afgelopen jaar niet of nauwelijks meegemaakt heb: de huistelefoon die ringt of de deurbel die gaat en dat als je opneemt/opendoet er gevraagd wordt of je moeder/vader thuis is – m’n bed dat van de ene op de andere dag ander beddengoed had (thanks mam!) – m’n vrienden die bijna allemaal een uur of meer van me vandaan zijn aangezien ze studeren, toch jammer dat het iets verder weg is dan een deur naast m’n kamer – mama die me wakker maakt in plaats van Katrine, een wekker/mobiel of iemand anders – muntgeld zonder gaatjes erin. Goh, dat Noorse geld was ook wel leuk hoor, kon je nog wat creatiefs mee doen – mensen die je raar aankijken omdat je niet uit je woorden komt of even bedenktijd nodig hebt. Sorry jongens, dat ik misschien een beetje buitenlands overkom als ik Nederlands praat of er wat Noors tussendoor gooi. Geef me wat tijd om in te burgeren, oke?:) – jurkjes/shirtjes/hempjes die over je kont vallen en mooie jeans en sneakers voor de heren. Tsjah, op school was vooral een legging met een hempje maat s en trainingsbroek met crocs eronder erg in de mode – elke dag fietsen. De keren dat ik in Noorwegen gefietst heb zijn op 2 handen te tellen. Misschien fiets ik nu wel zo vaak omdat ik er van m’n werk fietsvergoeding krijg. Nee, dat is niet waar, fietsen is heerlijk. Vlakke wegen zijn vooral een fantastische uitvinden, lang leve Nederland daarvoor. Al hebben we hier dan weer bruggen, viaductjes of tunnels waardoor ik alsnog een beetje het gevoel heb alsof ik een bult/berg op moet – hooikoorts, aargh, sinds ik weer thuis ben is het een en al genies en opgezette ogen, terwijl ik daar nergens last van heb gehad (ik wist eigenlijk niet eens dat ik hooikoorts had) – harde wind, die wordt in Noorwegen zeker geblokkeerd door de bergen ofzo, want ik kan me niet herinneren dat ik van m’n fiets afgeblazen ben. Ik heb mijn haren wel alle kanten op gehad, maar dat was dan op een boot, bovenop een berg of aan de kust – dat je boodschappen kunt doen bij de groenteman op de markt. Al weet ik niet zeker of die komkommers nou wel betrouwbaar zijn…
Zo zijn er ook genoeg dingen die ik nu mis en waar ik vorig jaar erg prijs op stelde: de kaartjes van mama, die ik bijna elke week kreeg, met daarop alles wat er thuis gebeurde. Stiekem hoop ik geloof ik dat ik straks als ik op kamers woon ook nog eens een leuk kaartje krijg.
(Brievenpost is misschien niet meer ‘2011’, maar ik vind het misschien wel de leukste communicatiemogelijkheid. Skype, msn, facebook, een telefoontje, smsje of mailtje is ook erg leuk en vooral handig, maar altijd die spanning als ik langs m’n postvakje liep om te kijken of ik post had, had toch elke keer weer iets bijzonders. Dit vind ik trouwens een mooi moment om iedereen te bedanken voor jullie lieve kaartjes en berichtjes. Erg leuk om post te krijgen en te weten dat jullie me ondanks de afstand niet vergeten zijn. Ik heb misschien niet altijd iets terug gestuurd of gereageerd, maar ik ben jullie ook zeker niet vergeten hoor! Astrid, bedankt voor je paginalange brieven. En Marieke, misschien geen briefpost, maar door jouw geniale fotoboek had ik toch om de zoveel tijd een envelop om open te maken. * smak* * smak* *smak* Alle kaartjes, foto’s en brieven van jullie heb ik goed opgeborgen, die gaan nooit weg. En wat mijn rode boekje betreft waar de meeste van jullie hebben ingeschreven, ik heb alle lieve tekstjes vaak overgelezen, vooral als ik me iets minder happy voelde. En altijd kon ik weer glimlachen als ik het boekje dichtdeed. ) – de vrijheid om te dansen wanneer ik maar wilde, de danszaal was altijd open. Thuis op mijn kamer of in de woonkamer is het toch niet ideaal om pirouettes of buikspieroefeningen te doen – de kannen water die altijd op tafel stonden tijdens het eten, dat ga ik thuis ook maar instellen – het gezellige en supersociale leventje staat nu op een paar pitjes lager. Hier studeert/werkt iedereen of woont in een andere stad, terwijl al m’n vrienden en ik ons daar bijna 24/7 en binnen een gebied van zo’n 2 hectare bevonden. Werd soms een beetje te dicht op elkaar, maar het had zeker z’n voordelen, zoals bijvoorbeeld dat je in je pyjama bij iedereen op bezoek kon zonder de straat over te hoeven – de ontelbare knuffels die ik kreeg/gaf per dag waren toch ook wel erg fijn. Zulk soort dingen ga je eigenlijk pas beseffen als ze er niet meer zijn zeggen ze, en dat klopt. Ik ben ‘kosesyk’, zoals ze dat in het mooi Noors noemen. Ik moet gewoonweg afkicken van het geknuffel – maar het meeste dat ik mis zijn mijn vrienden, al die lieve, leuke, spontane en stuk voor stuk unieke mensen die ik heb leren kennen. Ik hoop dat ik met een heel aantal nog lang contact ga houden. Via briefpost, maar toch ook skype en facebook ga ik erg mijn best doen. En gelukkig is een ticket Noorwegen snel geboekt.

Dat blijkt maar weer. Want ook al ben ik pas twee weken en twee dagen thuis, over twee dagen ga ik ook al weer terug naar Noorwegen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar na lang getwijfel heb ik toch besloten om te gaan. Vrijdag 10 t/m zondag 12 juni is er namelijk een reünie in Tønsberg, bij Cecilie waar ik de laatste twee weken was. Een aantal hebben huisjes gehuurd op de camping en de rest waaronder ik slapen in een gymzaal van de Flinthal. We komen dus met iedereen die kan voor een weekend weer gezellig bij elkaar. Kort na het eind van het schooljaar is het wel, en vooral voor mij aangezien ik nog maar 2 weken thuis ben. Daarom had ik ook eigenlijk gezegd dat ik niet zou komen. Bovendien dacht ik niet dat ik dat met m’n werk zou kunnen regelen en op zaterdag 11 juni is de dansshow ‘Memories’ van Ellen Kroezen, mijn danslerares in de 12 jaar dat ik in Nederland gedanst hebt. Na deze show stopt ze met lesgeven, deze show betekent dan ook erg veel voor haar en alle meisjes die bij haar dansen. Ik heb dan misschien het afgelopen jaar niet bij haar getraind, toch wil ik de show graag zien. Ellen heeft mij ontzettend geïnspireerd, gestimuleerd en gemotiveerd in het dansen en dat ik naar Noorwegen ben gegaan om daar de sterren van de hemel te dansen heb ik grotendeels aan haar te danken. Dus een persoonlijk bedankje aan jou Ellen, en heel veel succes zaterdag, geniet ervan! Ik zal zaterdagavond in mijn hoofd Angel meedansen.
De keuze was dus niet makkelijk, maar het is Noorwegen geworden. Donderdagochtend nog werken (ik werk trouwens als thuishulp bij Carinova, dus bij mensen thuis helpen in de huishouding/schoonmaken), daarna mijn derde rijles (jaja, pas op als je je tussen 13:20 en 14:15 uur in Deventer en omgeving bevindt!) en dan met de trein naar Schiphol, op naar Noorwegen. Dan blijf ik een nachtje bij Cecilie slapen, dan 2 dagen reünie met de ongeveer 40 anderen van school, dan zondagnacht weer bij Cecilie slapen en dan vlieg ik maandag ochtend weer naar huis. Dus helemaal mijn laatste blog over Noorwegen is dit niet hoor, er komt meer!

TO BE CONTINUED…