Samba en… kijken, kijken, niet kopen!

zaterdag 05-02-’11 ________ 29 graden, zonnig

Vandaag is het mijn beurt om morgensamling te houden. Gisteravond heb ik me een beetje voorbereid en nog een aantal woordjes opgezocht die ik in het Noors niet wist, maar verder ga ik een beetje improviseren. Zo heel belangrijk is het nou ook weer niet en ik ga vooral over m’n eigen reiservaring praten dus daar heb ik geen spiekbriefje bij nodig. Na het ontbijt mag ik om precies 10:00 beginnen. Ik vertel een beetje over m’n reizen Kenia/Tanzania en Mexico, met als hoofdonderwerp het tonen van respect naar de bevolking van die landen toe. Ik kom met twee voorbeelden tijdens deze reizen waaruit blijkt dat dit erg belangrijk is en leuk kan zijn, dat je er veel voor terug kunt krijgen als je bijvoorbeeld moeite doet om hun taal te spreken en het vraagt voordat je zomaar een foto maakt. Dit wil ik de anderen laten inzien en hopelijk raken ze geïnspireerd om zich een beetje aan te passen. Voordat we naar Brazilië reisden had ik al gedacht om het hierover te hebben, maar nadat we een paar dagen in Rio waren wist ik het zeker omdat ik me af en toe nogal ergerde aan het gedrag van een aantal meisjes. Hopelijk hebben ze wat geleerd van mijn morgensamling. Als ik uitgepraat ben, hebben we even tijd om om te kleden en dan gaan we met z’n allen naar het strand. We hebben geen training voor 12:00 dus eigenlijk zijn we vrij, maar een aantal hebben een elevsamtale met Miriam&Beate. Letterlijke vertaling van elevsamtale is leerlingengesprek, zegmaar het 10-minuten gesprek wat wij op school kennen, alleen kan een elevsamtale (veel) langer duren dan 10 minuten, dat hangt natuurlijk van de persoon af.
Na 1,5 uurtje zon, zee en strand gaan we terug naar het hotel, trainingskleren aan en naar de dansstudio. Samen met Tine sta ik om iets voor 12:00 uur beneden in de receptie te wachten op de anderen, maar als de anderen niet komen lopen we maar door naar de studio. Blijkbaar begon de les om 12:00 uur, dat had ik niet helemaal meegekregen. Van Beate krijgen we een boze blik toegeworpen, oeps! De dansles is overigens erg leuk, mede dankzij de leuke assistent. De danslerares kan alleen Portugees, dus heeft ze een jongen en meisje die haar helpen en alles wat ze zegt vertalen naar het (gebroken) Engels. Een uur dansles is eigenlijk niets, maar we hebben de basispas onder de knie. Dan moet ik er wel bijzeggen dat we die alleen langzaam kunnen. Als ze laat zien hoe het eigenlijk hoort, schrikken we allemaal wel een beetje. Jeetje wat gaat dat snel! Ze denkt dat we dit misschien na de 4 sambalessen wel kunnen. We zullen zien.
Dansend lopen we terug naar het hotel om te lunchen, vandaag eet ik m’n lekkere bolletjes bij Anita en Eline op de kamer. Eigenlijk ben ik best wel veel met Anita de afgelopen dagen en dat bevalt me wel. Ze is geen medeleerling, maar miljøarbeider, hetzelfde als Stig, een begeleider van Andrea die extra hulp nodig heeft. Ze is vorig jaar ook op reis geweest met school en is een leuke meid waar ik tenminste ‘volwassen’ gesprekken mee kan hebben. Nu klinkt het misschien alsof ik mijn dansgroep niet leuk vind en alsof ze allemaal kinderachtig zijn, maar dat is echt niet waar. Ik heb het erg naar m’n zin en kan goed met ze opschieten, maar af en toe wordt het een beetje veel en dan is het fijn als er iemand die hetzelfde denkt als ik. Gezellige lunch dus:) Na de lunch is het tijd voor onze dagelijkse powernap. We zijn vrij tot het 18:00, dan gaan we eten, dus vandaag is het een lange powernap. Lekker slapen en daarna is het een stukje lopen naar het restaurant. Vanavond is het pizza! Maar niet zoals wij het gewend zijn. We hoeven geen pizza te bestellen, de obers komen langs met allemaal verschillende soorten pizza en dan kunnen we gewoon kiezen of we zin hebben in die pizza die hij op z’n dienblad heeft liggen. Zo ja, dan krijg je een stuk, zo nee, dan loopt hij verder en wacht je op de volgende ober met een andere pizza. Handig en lekker, want zo kun je snel genoeg zien of het je lekker lijkt of niet. Na een aantal rondes begint iedereen redelijk vol te raken, maar Beate zegt dat we nog even moeten wachten. Dan komt er inderdaad een ober met een iets andere pizza dan de andere, namelijk een toetjespizza: CHOCOLADEPIZZA!! Echt hemels. Nu klinkt het misschien helemaal niet zo lekker, maar dan moet ik er wel even bij vertellen dat de bodem superdun was, totaal niet zoals de Big American pizzabodems ofzo. kijk maar naar m’n foto. We kregen pizza met melk- en witte chocolade, met smarties, vanillesaus, aardbeien, kokos, ze hadden hun creativiteit echt de vrije loop laten gaan. O-VER-HEEL-RIJK! Ook was het behoorlijk machtig dus al gauw zaten we allemaal helemaal vol. We lopen een andere route terug naar het hotel, over de hoofdstraat langs het strand. Hier is tussen de twee wegrichtingen een middenstuk waar elke avond (behalve op zondag) een markt is met van alles en nog wat. Schilderijen, kleren en vooral veel toeristische souvenirs. We hebben van Beate en Miriam het motto ‘kijken, kijken, niet kopen’ meegekregen. We komen hier immers nog wel vaker en we gaan ook nog naar andere markten, dus is het niet heel slim om hier meteen los te gaan. Het is wel erg leuk om te kijken wat ze allemaal hebben en hier en daar om prijzen te vragen zodat ik ongeveer een idee krijg hoeveel alles kost. Spotgoedkoop is het niet vind ik, maar de rest vind van wel. Eigenlijk snap ik dat ook wel, want Noorwegen toch een stukje duurder is dan Nederland. Ik zie een aantal dingen die ik misschien wil kopen, dus als ik terug ben in het hotel schrijf ik het op zodat ik rustig kan nadenken of ik het wel echt wil of niet, want ruilen/terugbrengen kan natuurlijk niet. We zullen zien met hoeveel kilo aan souvenirs ik thuis kom:)