Favelatour, Michael Jackson, stretching & capoeira

vrijdag 04-02-’11 _________26 graden, bewolkt

Uurtje eerder dan de vorige dagen opstaan want vandaag hebben we een druk programma. Na het ontbijt naar boven om m’n lunchpakketje (dit keer neem ik ook kipfilet en kaas mee van het ontbijt) in de koelkast te leggen en me om te kleden. Vandaag moeten we onze schouders een beetje bedekken. Niet omdat we een kerk of iets dergelijks gaan bezoeken, maar omdat we 2 uur in de open jeep gaan zitten en stukken moeten lopen. Maar voordat de jeeps er zijn, heeft Anita morgensamling. Ze leest een gedicht voor, maar het gaat voor mij iets te snel om alles mee te krijgen. Morgen ben ik aan de beurt met morgensamling, ik heb al wel een idee waar ik het over ga hebben. Iedereen heeft dus een keer op deze reis dat zij/hij morgensamling. Hierbij mag je zelf weten waar je het over hebt of wat je doet. Je kunt vertellen over iets wat je hebt meegemaakt, een gedicht voorlezen, een liedje laten horen, het kan van alles zijn. Om 10:15 komen er twee jeeps voorrijden. Nu begint de favelatour. Eerst rijden we een heel stuk langs Copacabana strand, waarna we de stad doorrijden en met steile smalle weggetjes omhoog gaan, de bergen in. De gids die bij ons in de jeep zit vertelt allemaal weetjes over Rio en wijst ons onderweg het bekende grote Jezus standbeeld dat we in de verte op een berg zien. Als we hoger komen, hebben we prachtig uitzicht over Rio, onderweg stoppen we dan ook een keer bij een mooi uitzichtspunt. Hoewel het heiig is, kunnen we nog aardig ver zien. Misschien maar beter ook dat de zon niet volop schijnt, want dan zouden we geloof ik levend verbranden in de jeep. Wat niet wil zeggen dat er flink gesmeerd wordt met factor 50 en 30, want niemand wil verbranden. Na de stop rijden we nog een stukje aardig steil omhoog en dan zijn we op het hoogste punt aangekomen. De bomen blokkeren een beetje het uitzicht, maar wel zien we de berg met het Jezus -standbeeld erop. Recht voor ons begint een van de sloppenwijken van Rio. Ik zeg ‘een van de’, omdat een groot gedeelte van de mensen hier in sloppenwijken wonen en die zijn overal rondom Rio. Met de twee gidsen lopen we door de sloppenwijk. We komen langs een vrolijk geverfde muur, waar vroeger gangleiders vermoord werden. Het verhaal hierbij ben ik even kwijt, dus zodra ik het weer weet verander ik het. Het had in ieder geval iets te maken met dat ze leven verbrand werden in die kuil ofzo. Ironisch genoeg is hiernaast nu een voetbalveldje waar jongetjes aan het voetballen zijn.
Een stukje verder stoppen we op een soort plateau. Hier hebben we uitzicht over de hele sloppenwijk, stenen huisjes met golfplaten daken. De sloppenwijk heet trouwens Santa Marta, omdat ze een kerkje hebben waar Santa Marta vereerd wordt. Naar mijn mening hebben de mensen het hier nog redelijk goed, ze krijgen namelijk een huisje van de regering, er is een goede elektriciteitsvoorziening, straatlantaarns en ze hebben bijna allemaal schotels op het dak. De slums liggen wel vrijwel allemaal tegen een bergwand aan, omdat deze grond niet geschikt is voor hoogbouw. Dit maakt het iets gevaarlijker maakt om hier te wonen, want als er bijvoorbeeld een aardbeving o.i.d. komt zijn de behoorlijk de pineut. Dus hoopt iedereen maar dat dat niet gebeurt. Het rare is dat ze een soort kabelbaan/liftsysteem door de sloppenwijk omhoog hebben lopen, die een aantal stops maakt. Wij dalen lopend door de slum af, maar je/de lokale bevolking zou dus eventueel met een liftje naar beneden/boven kunnen. Dit vind ik erg apart.
Smalle trappetjes - ik moet af en toe oppassen dat ik mijn hoofd niet stoot aan laaghangende kabels - op sommige plekken is heel schoon terwijl het op andere plaatsen meer op een vuilnisbelt lijkt - de was die buiten hangt te drogen - vogeltjes in een kooitje aan de muur - een muurschildering van Red Bull omdat een aantal jaar geleden de Red Bull Race midden door dit gedeelte van de sloppenwijk ging. De Red Bull Race houdt in dat prof-mountainbikers door de smalle straatjes en steegjes de sloppenwijk door crossen en degene die het parcours als eerste aflegt wint de race. Gevaarlijk, als je het mij vraagt.
Opeens staan er twee jongetjes voor onze neus die ons iets proberen duidelijk te maken over Michael Jackson. Nou ben ik niet echt een hele erge fan van M.J. en was ik een beetje achterdochtig wat ze nou precies van ons wilden, maar de gids zegt dat we ze maar moeten volgen. En ja hoor, even later zien we de grote legende. Hmm, misschien was dit iets geloofwaardiger overgekomen als hij nog leefde, maargoed. Op een open plek in d-e sloppenwijk staat een beeld op ware grote en een 3,5 m. hoge mozaïek van Michael Jackson. De jongetjes zijn er ongelooflijk trots op en de jongens die rondom het beeld aan het vliegeren zijn ook wel geloof ik. De gids vertelt dat in dit gedeelte van Santa Marta de videoclip ‘They don’t really care about us’ is opgenomen en dat er daarna een beeld en mozaiek van Michael Jackson geplaatst is. Even later lopen we door HET straatje die in de clip te zien is en toont een meneer van een winkeltje ons trots de videoclip. Heel bijzonder moment, ik krijg er bijna kippenvel van.
Als we de sloppenwijk bijna uitgaan, zijn de huizen opeens felgekleurd. Een Nederlands project is hier bezig om de huizen wat op te leuken, zodat het er minder armoedig uitziet. En ik moet zeggen, het ziet er inderdaad een stuk beter uit met een likje verf op de muren. Go go, Holanda!
We lopen langs leuke oude Volkswagenbusjes en volgepropte stalletjes terug naar de jeeps en rijden al slingerend door een soort jungle waar Jack Fruits in de bomen hangen omhoog. Plotseling stoppen we bij een Chinese tempel. Waarom die hier staat is me niet helemaal duidelijk, maar waarschijnlijk omdat dit een mooi uitzichtspunt is. Vraag me niet waarom het gebouwd is in de Chinese stijl. Na een korte fotoshoot rijden we weer verder en even later stoppen we bij het Nationale Park Tijuca. We lopen een klein stukje naar een van de mooiste watervallen van het park, de Cascatinha Taunay, die ontstaan is uit de grote Rio Tijuca waterval. Daarna lopen we, nadat iedereen haar angsten heeft overwonnen, pff, een kwartiertje door de jungle. Ook al is het maar eventjes, ik ben toch blij dat ik vandaag m’n teva-sandalen aan heb in plaats van m’n simpele slippertjes. Geen enge beesten tegen gekomen, wel mooie bloemen, vlinders en planten met gevaarlijke gifstekels. Heelhuids halen we het eind van de zware tocht en komen we gelukkig veilig uit op de weg. We lopen door de in/uitgang het park uit naar de jeeps. Langs verschillende stranden rijden we terug naar het hotel.
Nou in mijn blog al behoorlijk lang, maar eigenlijk ben ik nog maar halverwege de dag. Ik lunch op de kamer terwijl de rest weer naar Mc Donalds gaat. Als ik m’n bolletjes op heb,is het siëstatijd. Even een uurtje slapen en dan omkleden voor de dansles van 18:00. Vandaag hebben we Stretching, auw! Iedereen is behoorlijk stijf, dat wordt spierpijn morgen. Naast wij 9 meisjes en Stig zijn en nog twee Braziliaanse jongens en twee meisjes. De lessen zijn namelijk niet speciaal voor ons, ook de anderen van de dansschool kunnen meedoen. Na zo’n drie kwartier begint een van de jongens opeens met capoeira en probeert ons een beweging aan te leren, wat toch iets moeilijker blijkt te zijn dan we dachten. Dan neemt de andere jongen het over en laat ons een stuk samba zien, wauw! De laatste vijf minuten rekken we nog wat en dan staat er taart op ons te wachten, er was namelijk iemand van de dansstudio jarig. Smaakt best goed, ondanks dat de hitte de taart enigszins heeft opgewarmd.
Na de dansles lekker douchen en dan op zoek naar een leuk restaurantje. We komen uit bij Bibi, waar je heerlijk kunt eten (waardoor het er zo druk is dat we niet aan een grote tafel kunnen zitten maar een beetje verspreid door het restaurant). Ik heb een soort pannenkoek met kip, oregano, tomaat en kaas erin. Als drinken kun je uit heel veel verschillende sapjes kiezen. Ik besluit om iets typisch Braziliaans te proberen: pitangasap. Tijdens de jungletocht vandaag vertelde de gids dat de pitangavruchten erg lekker zoet is en vol vitaminen, dus vandaag dat ik voor pitangasap ga. Het smaakt heel apart, een beetje scherp ofzo. Het was leuk om een keer te proberen, maar ik denk niet dat ik het snel nog een keer ga bestellen. Achja, weet ik dat ook weer.
Tine weet weer drama te schoppen in het restaurant, omdat ze van Beate niet naar buiten mag om te roken omdat er nog mensen zitten te eten. Oef, zo af en toe… Ik ben blij dat ik met Miriam, Anita en Andrea aan een ander tafeltje zit, ik schaam me dood. Ik krijg bijna de neiging om extra lang over m’n eten te doen. Als het eindelijk gelukt is met de betaling lopen we via de supermarkt naar het hotel. Lunch voor de komende dagen gekocht, zodat ik niet elke dag lang in de rij hoef. Ze hebben 5 kassa’s, waarvan een speciaal is. Boven deze kassa hangt namelijk een bordje met 4 tekentjes; een oude man, een persoon in een rolstoel, een zwangere dame en een persoon met een klein kindje. Deze kassa is dus alleen bedoeld voor oude mensen, gehandicapten, zwangere vrouwen en mensen met kinderen. Waarom hebben wij niet zo’n speciale kassa in Nederland? Ik vind het een goed idee. Waar wij als westers land toch allemaal niet van kunnen leren…
Nadat ik eindelijk betaald heb en weer buiten sta, staan Beate en Tine nog op me te wachten, we moeten namelijk altijd met minimaal 3 personen zijn. Tine vraagt me wat ik van de jongen vind die links van ons staat. Ik trek een scheef gezicht omdat ik hem helemaal niets vind, waardoor Beate in de lach schiet en Tine grote ogen opzet. Niet knap, wat?!?! Haha, nee, sorry! Als we naar het hotel lopen kijkt Tine nog een keer om naar de jongen, hij zwaait terug. Tine helemaal happy, Beate en ik liggen in een deuk. Ze hoopt dat hij er morgen weer staat. Right, van de 17 miljoen inwoners en duizenden toeristen staat hij er morgen vast weer.
Terug in het hotel plof ik in m’n bedje, weer een dag vol indrukken en belevenissen. God Natta!