God, shoppen en juichen met 16.000 anderen

zondag 06-02-’11 ______ 38 graden, veel zon!

Hoewel het vandaag zondag is, moeten we toch een uur eerder opstaan dan de vorige dagen. Tine heeft morgensamling om durven hulp te vragen als je het nodig hebt en daarna lopen we naar het dichtstbijzijnde metrostation, wat nog best wel een stukje lopen is. We moeten zo’n half uurtje in de metro zitten, maar het valt ontzettend mee met de warmte in de metro. Het is ook helemaal niet druk, we hebben bijna een coupé voor ons alleen. Als iedereen veilig door de uitgangspoortjes op het station gekomen is moeten we nog een stukje lopen, de zon brand goed. We bellen aan bij een gebouw wat er in eerste instantie uitziet als een hotel, maar het blijkt een appartementencomplex te zijn. We nemen de lift (waar maar max. 3 personen in kunnen) en stappen uit op de 9e etage. Zou hier een kerkje kunnen zijn? We gaan namelijk naar een Scandinavisch zeemanskerkje waar we o.a. een dans zullen laten zien. Als we de deur door lopen, ziet het er eigenlijk ook niet heel kerkachtig uit, bijna zoals een normaal huis. Het is niet belachelijk groot, maar er staan genoeg stoelen, een piano kaarsjes en het heeft een prachtig uitzicht over het Flamencostrand. We oefenen eventjes op de dans die we vorig week geleerd hebben. We herinneren ons de dans nog aardig, het is dan ook eigenlijk alleen maar het refrein dat we een aantal keer herhalen. Beate en Miriam dansen op het begin een duet waarna we in groepjes dansen. Tijdens het oefenen komen er een aantal mensen binnen lopen die voor de dienst komen. De priester Stein, een erg aardige man, verwelkomt ons en leest stukjes voor uit de bijbel. Een jonge vrouw speelt fluit, iemand anders piano, wij dansen, een jongen leest kort wat voor, we kunnen een kaarsje aansteken en krijgen een soort brood wat we in wijn dopen. Op het einde zingen wij acapella het Velsignelsen, een Noors Christelijk zegelied. (http://www.youtube.com/watch?v=WgfCFk2nrmM) Dat we dit zouden zingen wisten we niet, maar iedereen (ja, ik ook) kan dit lied uit zijn hoofd omdat we het bijna elke vrijdag met koor zingen en we het ook al gezongen hebben op de julemesse voor de kerstvakantie, dus het was geen probleem. Dit lied zullen we aan het eind van het jaar ook zingen als afsluiting. Terwijl we dit lied zingen krijg ik kippenvel en plotseling besef ik me heel veel dingen tegelijkertijd. Ik sta met 11 anderen naast me die ik een half jaar geleden nog niet kende, ik zing een Christelijk lied in een taal die een tijd geleden bijna niet begreep en terwijl ik niet Christelijk ben, ik bevind me in een Scandinavisch zeemanskerkje in Rio de Janeiro, ik voel me veilig hier, ik steek een kaarsje aan, maar het raarste en tegelijkertijd mooiste wat ik me op dit moment besef is dat ik gezien wordt als Noorse. De priester en de anderen, buiten mijn dansgroep om, denken dat ik Noors ben, denken dat ik zoals hun ben. En dit geeft me het mooie gevoel dat ik ‘one of them’ ben, dat ik Noors ben, dat ik er echt bij hoor en niet ‘het meisje uit Nederland’ ben. De rillingen lopen over mijn hele lichaam, het voelt heel speciaal. Natuurlijk ben ik Nederlands, maar het voelt erg goed om bevestigd te krijgen dat ik me zodanig heb weten aan te passen aan een andere, de Noorse, cultuur, dat mensen niet merken dat ik eigenlijk niet uit Noorwegen kom. Ik denk terug aan gister, toen iemand onze groep vroeg waar we vandaag kwamen. Beate antwoordde toen met ‘Noorwegen’, waarna ze naar mij keek en vervolgens nogmaals bevestigde dat we állemaal uit Noorwegen waren. Toen kwam er ook een warme golf over me heen. Het is een beetje lastig om dit gevoel te beschrijven, maar ik hoop dat jullie een beetje kunnen inbeelden wat ik bedoel.
Als we uitgezongen zijn staat er nog een grote verrassing op ons te wachten: Noorse, zelfgebakken wafels met jam en zure room. Glutenvrij zelfs, speciaal voor Tine. Ze smaken heerlijk, ik proef amper dat ze glutenvrij zijn. Nadat de laatste wafel opgegeten is nemen we de metro terug en gaan we daarna naar de Hippiemarkt. Het is erg warm en de meesten hebben niet zo heel veel zin om hier lang rond te lopen, dus die gaan redelijk snel terug naar het hotel. Miriam en ik daarentegen hebben wel behoorlijk veel zin om te struinen, dus wij blijven achter samen met Beate. Beate en ik raken Miriam echter redelijk snel kwijt, dus blijven we met z’n tweeën over. Na zo’n 2 uur hebben we het wel gezien (ik heb me in kunnen houden en alleen een portemonneetje gekocht) en gaan ook wij terug naar het hotel waar ik lunch en snel douche. Tijd voor een echte siësta is er niet bij vandaag, want een uur later worden we opgehaald. Dat was in ieder geval de afspraak. We moeten echter bijna een uur langer wachten omdat de bus vertraging hebben opgelopen met het ophalen van de volley- en voetballers en door het eenrichtingsverkeer. Elke zondag is de grote weg langs het strand namelijk maar beschikbaar voor een richting, aparte regel. Om 17:15 komt er een tourbus voorrijden en zijn we op weg. Leuk om de volleyballers en de voetballers, die gister zijn aangekomen, weer te zien! Bijgekletst tijdens de busreis van ongeveer drie kwartier, de anderen zijn echt bruiner dan wij door de buitentrainingen. We rijden een gedeelte door slums en krijgen wat meer van Rio te zien. Marcello, onze Braziliaanse volleyballeraar op school, verteld het een en ander en van de andere trainers uit Rio is ook mee en geeft ons de nodige info. Pingo laat me een filmpje zien waar een aantal van de volleyballers te zien zijn samen met Pablo, samen in een club ergens in Rio. Groot voordeel dat zij trainers hebben die Portugees kunnen en alle ins and outs van Rio kennen. Misschien krijgt Pablo Beate en Miriam zover dat wij ook een avondje ‘uit’ kunnen.
Anyway, we zijn aangekomen in Engenho de Dentro, een buitenwijk voor de (lagere) middenklasse in het Noord-Westen van Rio. We stoppen midden op een weggetje in een woonwijk en komen met luid gejuich de bus uit. We zijn er! We moeten een viaduct over en nog een klein stukje doorlopen voordat we met open mond de straten en de (hoeveelheid) mensen op straat kunnen bewonderen. Iedereen is in het zwart/wit gekleed en roepen Portugese yells. Bem-vindo ao mundo do futebol, bem-vindo ao Estádio Olímpico João Havelange. Dit wordt officieel mijn eerste voetbalwedstrijd die ik vanuit een groot stadion ga zien. Dat staat namelijk op het programma voor vanavond. Botafogo speelt tegen Fluminense, twee van de 4 grote voetbalclubs in Rio. Dat wordt een spannend avond dus, ook al heb ik niet zo heel veel met voetbal. We maken een groepsfoto en dan gaan we naar binnen. We moeten onze waterflesjes inleveren (puur commerciële redenen), maar gelukkig heb ik mijn flesjes water in een rugzakje dus ik kan ze mee naar binnen smokkelen. We zitten aan de kant van Botafogo, maar hadden er niet aangedacht om ook in zwart/wit te komen, de kleuren van dit team. De wedstrijd begint pas om 19:30 dus we hebben ruim de tijd om eens goed om ons heen te komen. Bergen aan de ene kant van het stadium zorgen voor een mooi uitzicht. Op het scherm verschijnt dat er meer dan 16.000 toeschouwers zijn. Het is nog steeds behoorlijk warm, gelukkig komt er af en toe een windje door het stadium en gaat de zon redelijk snel onder. Er komt een rare man naast Anita en mij zitten. Hmm, misschien dat we wel van plaats wisselen met Tommy en Per Martin die aan de andere kant zitten. Gelukkig hebben we ook Pablo en Marcello nog, mocht hij vervelend gaan doen. Hij probeert met zijn mobiel foto’s te maken van ons, Edil en Eline die op de rij voor ons zitten, maar dit laat Miriam niet gebeuren. Ze pakt zijn mobiel af en maakt hem in het Spaans duidelijk dat we dit niet willen. Verontwaardigd en redelijk geschrokken houdt hij zich de rest van de wedstrijd stil en geeft ons een box als Botafogo scoort. Ijs en chips etend kijken we toe. Aan het eind van de eerste helft staat het 2-1 voor Fluminense, het publiek is redelijk agressief aan het worden. Ze roepen, schreeuwen, laten middelvingers zien en zwaaien met vlaggen. Ze hebben ook van die supergrote vlaggen die een gedeelte van het publiek bedekken en het logo van Botafogo tonen, een ster. Na de rust speelt Botafogo stukken beter en uiteindelijk winnen ze met 3-2. Het grote feest barst los. Leuk dat we gewonnen hebben, ook vooral omdat we nu niet midden tussen een boze maar een ontiegelijke happy menigte Brazilianen zitten. We juichen vrolijk mee terwijl we teruglopen naar de bus. Goed systeem trouwens, dat de twee helften van het stadium totaal gescheiden zijn, het is dus onmogelijk om bij de andere helft te komen om ruzie te zoeken/ te vechten. Dit was een mooie eerste voetbalwedstrijd! Wordt lastig om deze te overtreffen denk ik. In de bus slaap ik bijna, het is al behoorlijk laat en het was weer een drukke dag. We hadden gedacht dat we samen met de rest zouden eten vanavond, maar Beate en Miriam hebben blijkbaar andere plannen. Teleurgesteld gaan we naar Bob’s Burgers, maar na een heerlijke kipburger zijn we het al weer snel vergeten. We zijn zo moe dat we bijna meteen teruggaan naar het hotel waar ik snel mijn bed in duik. Wat een dag:)