Christo Redento, Morro de Corcovado i Villa Isabel

woensdag 09-02-’11______36 graden, zon

Een week geleden hadden we ons eerst ontbijtje in Rio, maar dat voelt veel langer geleden, we hebben al zoveel gezien en gedaan de afgelopen week. Tot nu toe hebben we elke dag uitzicht gehad op het grote Jezus standbeeld vanuit de eetzaal, dan wel als grote muurschildering, maar vandaag gaan we het beeld van dichtbij bezichtigen. Eerst heeft Eline morgensamling en hebben we een sambales. Helaas is de jongen er niet meer, maar ook zonder hem is het een leuke swingende les. We krijgen de basispassen zodanig onder de knie dat we het tempo op kunnen voeren en bijna over de vloer zweven. Toch voelen we ons klunzen als de lerares ons ‘even’ laat zien hoe het ook kan. Het ziet eruit alsof ze de vloer niet eens aanraakt, zo snel wisselen haar voeten van plaats. Als de les voorbij is, lopen we sambadansend over straat. Stig krijgt de nodige aandacht, mensen op straat blijven even stil staan en er hangen fans uit bussen om Stig zijn sambamoves te bewonderen. Het ziet er ook wel heel komisch uit, een bijna 2 m. lange bleke jongen met sproeten en oranje haar die niet bepaald soepel in de heupen is die samba danst.
Aangezien we om 11:00 al uitgedanst zijn, hebben we daarna weer even tijd om ons kleurtje bij te werken en bij te komen op het strand. Heerlijk! We hebben een volleybal gekocht, dus vermaken ons prima. We gaan dit keer op een andere plek liggen dan normaal gesproken. Eigenlijk kiezen we altijd de makkelijkste plek, de straat van ons hotel recht uitlopen tot aan het strand en dan ploffen we daar in het zand. Dat is redelijk dichtbij een pier/scheiding tussen Copocabana en Ipanema, waardoor er zich veel afval en viezigheid verzameld en er een onderstroming is. Nu gaan we dus iets verder weg van de pier. Hier is het water aanzienlijk schoner, maar de golven zijn ook beduidend hoger. Tine komt amper boven de golven uit, we moeten haar vasthouden, anders denkt ze dat ze verzuipt. Het enige nadeel van deze plek is dat er rare beestjes in het zand zitten. Een soort wurmpjes de bijten. Het lijkt wel alsof ze proberen onder je huid te kruipen. Goed op je handdoek liggen dus. De siësta en lunch vliegen voorbij. Dan staat een van de hoogtepunten van de reis op het programma: Christo Redento op Morro de Corcovado. De Morro de Corcovado (Portugees voor "bochel") is een heuvel in Rio de Janeiro in Brazilië. De 710 meter hoge granieten rots bevindt zich in het Floresta da Tijuca, een nationaal park en tevens grootste metropole bos. De Corcovado ligt ten westen van het centrum, maar binnen de grenzen van de stad en is zichtbaar vanaf grote afstand. De berg is wereldwijd bekend vanwege het 38 m. hoge standbeeld Cristo Redentor, Christus de verlosser, dat de top siert.
Eigenlijk zouden we om 14:30 opgehaald worden door een bus zodat we samen met de volley- en voetballers naar Corcovado konden rijden, maar de bussen komen maar niet en op een gegeven moment komt Pablo op een brommer aangescheurd om ons mede te delen dat er iets mis is gegaan waardoor de bussen niet komen en dat we maar een taxi moeten nemen. 4 Taxi’s worden aangehouden en we zijn onderweg. Het is ongeveer een half uurtje rijden, ik heb het gevoel alsof we in een kleine achterwijk uitkomen maar blijkbaar is hier het beginpunt van het treintje. We staan nu namelijk aan de voet van de berg Corcovado en gaan met het treintje omhoog naar het standbeeld. Het is erg warm vandaag, de helft van de volleybalmeisjes loopt in bikini-bovenstukjes en shorts, ik ben blij met m’n luchtige jurkje. We moeten even wachten op het treintje, waarna we samen met de volleyballers en heel wat andere toeristen langzaam omhoog rijden. Eerst een stukje door een kleine sloppenwijk en daarna door een soort jungle/bos. Er wordt gezegd dat het mogelijk is om apen te spotten, maar ze laten zich vandaag niet zien. Als we hoger komen hebben we prachtig uitzicht over Rio, maar de jongen voor ons verteld ons dat het vanaf de top nog veel mooier is. Dat wil iedereen graag geloven. Leuke Braziliaan, maar als hij begint over hoe belangrijk Jezus en God voor hem is en hij absoluut niet snapt dat wij, ik zit naast Stig, niet dezelfde mening hebben en ons ervan probeert te overtuigen dat God alles is, kijk ik toch iets anders tegen hem aan. Eenmaal boven moeten we door poortjes en kunnen we kiezen of we verder omhoog gaan met de lift, of de trap nemen. Marcelo en Pablo raden ons aan om met de trap te gaan, als we het mooiste uitzicht willen hebben. Lopen wordt het dus, heel wat trappetjes op, in de hitte, en met 2 volle waterflesjes in mijn rugzakje. Maar het is het zeker waard, want hij uitzicht is prachtig! We zijn vrij om hier een beetje rond te lopen en foto’s te maken, vooral veel foto’s te maken. Natuurlijk zijn er wat winkeltjes, maar die bewaren we voor op de terugweg, eerst gaan we helemaal naar boven. Het bizarre is dat je het laatste stuk met roltrappen omhoog kunt, echt iedereen kan dus bovenkomen, jong, oud, gezond of gehandicapt.
Het beeld is enorm, maar doordat iedereen ons steeds verteld heeft dat het zo ontiegelijk groot en indrukwekkend is, verwachtte ik eigenlijk meer en ben ik een beetje teleurgesteld. Desalniettemin is het zeker de moeite waard om hier te zijn. Hier kunnen we de echte toerist uithangen en allemaal debiele foto’s maken. Natuurlijk maken we ook een groepsfoto, als de voetballers gearriveerd zijn. Met zo’n 70 man bezetten we de trap, wat de nodige toeschouwers trekt. Er zijn zelfs andere toeristen die foto’s van ons maken, terwijl we uit volle borst liedjes staan te zingen op de trap. Na de fotoshoot lopen we nog wat rond, Marcelo geeft me wat achtergrondinfo over wat we allemaal kunnen hier vanaf hier, krijg ik m’n schoenen van Robin die hij voor me mee heeft genomen van school (die ik was vergeten), is er wat gedoe met Tine die het niet eens is met het avondprogramma, gaan Eline en ik op de foto met twee gespierde bewakers, koop ik een Braziliaans vlaggetje op de terugweg naar beneden en spot ik tijdens de treinreis naar beneden dit keer wel een zwarte aap. We nemen weer afscheid van de anderen en na even langs te weg staan wuiven hebben we vier taxi’s die ons naar het hotel brengen. We hebben maar weinig tijd om ons om te kleden en te eten, want we hebben voor het eerst een echt avondprogramma. Miriam en Beate hebben namelijk weten te regelen dat we naar een repetitieavond voor de carnaval van een van de scholen die meedoen kunnen.
In totaal zijn er 11 scholen die tegen elkaar concurreren in de carnavalsperiode. De school met de origineelste kostuums, muziek, dansen en de hele rambam eromheen wint en mag voorop in de optocht. Een aantal dagen geleden stond er in de krant dat de opslagloods van Grande Rio, een van de scholen, is afgebrand. De kostuums, de praalwagens, de instrumenten, alles verbrand of zwaar beschadigd. Erg verdacht vinden wij, aangezien deze school de meeste kans had om te winnen en al vele prijzen in de wacht heeft gesleept in de voorgaande jaren. De jongen achter de receptie van het hotel is het met ons eens. Misschien heeft een andere school hier iets mee te maken? Of een groepje fans? Who knows…
Een jonge vrouw die in de straat van ons hotel een goedlopende souvenirwinkel heeft, heeft ons uitgenodigd om mee te gaan, samen met een groep van 7 mannelijke Russen uit ons hotel en een andere Braziliaanse jonge vrouw en man. We hebben geen idee wat we kunnen/moeten verwachten of hoe deze avond gaat lopen, maar we laten ons leiden door het ‘ingenting tingeling’ vrouwtje.
(Haar naam heb ik niet goed verstaan, maar haar bijnaam doet allen snappen waar we het over hebben. De eerste dag dat we in haar winkel kwamen , verraste ze ons namelijk met het beetje Noors dat ze kon, waarna Miriam haar ‘hva skjer’a bagera?’ en ‘ingenting tingeling!’ leerde. Eigenlijk geen echt Noors, je zou het kunnen vergelijken met ‘watskeburt?’. We waren verbaasd over hoe goed ze het kon uitspreken, en ze zegt het steeds dus vandaar haar bijnaam. Zal het de rest van m’n blog de afkorting IT geven)
Eerst lopen we naar het metrostation, genietend van een ‘frozen yoghurt’ (mango yoghurtijs met chocolade-, gummiebeertjes-, en marsmallowdip) met IT achter me, vrolijk Russisch kletsend en flirtend. Een aantal van m’n dansgroep moest terug naar het hotel om zich nog om te kleden, dus daar moeten we op wachten als we bij het metrostation aankomen. Wat een hitte daarbinnen! Ik moet eigenlijk naar de wc, maar kan het nog wel even ophouden. We kopen kaartjes en als de rest er is, rennen we naar beneden om de metro te halen. Gelukt! In de metro kom ik erachter dat ik vandaag toch wel een beetje verbrand ben, vooral m’n neus is rood. Zo’n half uur later stappen we uit, op een totaal onbekende plek. Ondertussen is het donker geworden, wat het een beetje spannend maakt. Maar ik voel me absoluut niet onveilig, we hebben immers een aantal sterke (uitziende) Russen en 3 Brazilianen die de weg en alles kennen, dus dat komt vast wel goed. Wachtend op de bus koopt IT een soort pannenkoekje met kaas en vlees erin, we mogen allemaal proeven waarna ze er nog een paar koopt die we delen. Superlekker. Ondertussen is het al 20:00 uur en komt de bus eraan rijden. Raar systeem dat je door een draaipoortje in de bus moet voordat je kunt zitten. Hoe doen ze dat met gehandicapten/mensen met iets meer rondingen? Ik kom al amper door het hekje, en voor zover ik weet ben ik tijdens mijn verblijf hier alleen maar afgevallen. Ik heb geen flauw idee waar we heen rijden, maar ik weet wel dat we hier nooit zouden zijn als IT ons niet uitgenodigd had. Uiteindelijk komen we uit in de wijk Vila Isabel, volgens IT begint de repetitie van de sambaschool ‘Vila Isabel’ rond 21:30. We hadden allemaal gedacht dat we in een gebouw/lokaal naar een aantal dansers zouden kijken, maar dat is het absoluut niet. Het wachten wordt beloond als er een hoge wagen met grote boxen de straat in komt rijden, de ene weghelft wordt afgezet en honderden, zelfs duizenden mensen met wit/blauwe kleding en muziekinstrumenten zich op straat verzamelen. Deze repetitie gaat zonder leraren, zonder notenbladen en zonder de prachtige kostuums (helaas), ze hebben genoeg aan een paar armen die het ritme aangeven, benen als stelten die dit ritme met hoog tempo volgen en enthousiasme en lol. Meer hebben ze niet nodig, en meer hebben wij ook niet nodig om een geweldige avond te hebben. We staan langs de kant aan te moedigen, worden meegesleurd met de menigte en doen de Brazilianen versteld staan over onze sambakunsten. IT past goed op ons, regelt bandjes met ‘Vila Isabel’ erop zodat we er echt bijhoren en zorgt ervoor dat we niet verdwalen in de grote menigte mensen, wat niet gemakkelijk is met zoveel mensen om ons heen. Even ontstaat er een kleine paniek als het ernaar uitziet dat we de helft van de groep kwijt zijn, maar iedereen komt weer terug. De klok nadert de 12 en onze benen worden moe. Niet gek na een drukke dansen met dansles, veel geloop en dansen hier op de straat. Hoewel het feest nog tot de vroege uurtjes doorgaat en zelfs 4-jarige meisjes hun heupen alle kanten op swingen en de 80-jarige dames en mannen even soepeltjes meedansen, houden wij het voor gezien en nemen we taxi’s terug naar het hotel. De Russen blijven achter met IT en de 2 andere Brazilianen. In de taxi valt Andrea bijna meteen in slaap, ik ben te hyper om m’n ogen dicht te doen. Wat een fantastische avond! Dit had ik echt niet willen missen, een repetitie voor het grootste jaarlijkse event in Rio, de carnaval. Het was een lange dag, maar wat een dag! Als ik eenmaal in m’n bed lig, heb ik niet veel tijd nodig om in dromenland verder te dansen op het ritme van de samba.