Diamanten, edelstenen en zandkorrels

donderdag 10-02-’11_________32 graden, zon

Stig heeft vandaag morgensamling, hij verrast ons allemaal als hij een Donald Duck knuffel uit zijn rugzak haalt. Hij vertelt dat hij zich er niet voor schaamt dat hij nog een knuffel heeft ook al is hij bijna 21, het geeft hem een veilig gevoel om iets vertrouwdst bij zich te hebben, vooral als hij reist zoals nu. Hij heeft een afspraak met Donald dat als hij kaartjes bemachtigd voor een belangrijke voetbalwedstrijd, dat Donald meegaat en zijn eigen kaartje en stoel krijgt. Zijn boodschap is: wees niet bang om jezelf te zijn er ergens voor te gaan, ook al denkt de grote meute anders dan jij. Mooie gedachte.

Als Stig uitgepraat is krijgen we even de tijd om ons om te kleden. waarvoor we ons moeten omkleden? Niemand weet het, behalve Miriam en Beate natuurlijk. Het enige wat wij weten is dat we niet in onze oude kleren of kortste rokjes naar binnen komen en dat we geen camera of geld mee mogen nemen. Geen probleem! Iedereen komt de lift uit in mooie jurkjes. Dan worden we met een busje opgehaald en rijden we richting Ipanema-beach, door de wat chiquere winkelbuurt. De hele weg vragen we ons af waar we heen gaan, maar Miriam en Beate laten niet los, behalve dan dat we het vast erg leuk gaan vinden. We raden maar wat. Edil heeft een sterk voorgevoel dat het iets met oude mensen is, een paar anderen denken (of hopen stiekem) dat we naar een spa-resort gaan. Maar waarom zouden we mooie kleding aan moeten, als we het in een spa-resort meteen weer uit mogen doen? Een spa-dagje wordt het dus waarschijnlijk niet. Wanneer het busje stopt, worden we door een man in pak ontvangen die ons een torenhoog gebouw binnen laat gaan, waar de naam H-stern op de buitenkant staat. We komen binnen in een grote hal, waar water langs de muren stroomt, waar mooie verlichting hangt en waar de dames in strakke pakjes, op hoge hakken en met een headset op achter de balie staan. Het zou de ontvangsthal van een hele chique spa kunnen zijn, maar we hebben allemaal wel door dat dat het niet wordt. Beate legt uit dat we ons in het hoofdkantoorkwartier van H-stern bevinden, DE diamantenfabriek van Brazilië en tevens één van de grootste juweliers van de wereld. Naast het hoofdkantoor en diamantenfabriek hier in Rio, is er ook een mineralogisch H-Stern Museum en daar gaan wij vandaag naar toe. We krijgen allemaal een pasje om onze nek, waarna we naar een lift geleid worden. Ook daar zit een keurige dame, die alles goed in de gaten houdt. We stijgen op, nadat ze al onze pasjes gecontroleerd heeft. Vanuit de goed belichtte en met spiegels bedekte lift stappen we uit in een schemerachtige ruimte met zwarte bekleding aan de muren. WAUW! Het glinstert en glanst van de prachtige diamanten en stenen. We lopen iets door naar een balie, waar in groepjes van 2 een mp3-speler met koptelefoon krijgen voor de rondleiding. De rondleiding gaat niet in het Noors, maar ze hebben hem wel in het Nederlands dus ik krijg mijn eigen koptelefoon. Het eerste deel van de rondleiding gaat over het vinden, slijpen en verfijnen van de ruwe stenen in de mijnen in Brazilië. Het bijzondere van dit museum is dat je de mensen ook daadwerkelijk aan het werk ziet. Achter glas weliswaar, maar daar maken ze de sieraden die straks over heel Rio, heel Brazilië, zelfs over heel de wereld verkocht worden. Erg indrukwekkend om het hele proces van het sieren maken van zo dichtbij te zien. Aan het eind van de rondleiding leveren we de Mp3-spelers weer in en lopen we door naar de showroom om daar de kostbare exemplaren in de vitrines te bewonderen. Wat een geglinster! Prachtige oorbellen, armbanden, halskettingen liggen prachtig opgepoetst te schitteren in de glazen kastjes. Miriam twijfelt heel erg over een paar oorbellen, maar doet het toch maar niet. Nadat we onze ogen hebben uitgekeken in de showroom worden er een paar onrustig, volgens hun is het er te koud en zijn we wel klaar. Dus we gaan op weg naar de uitgang. Maar voordat we door de achterdeur het gebouw kunnen verlaten hebben we nog een deel van de rondleiding te goed, de winkel. Het is maar goed dat we onze portemonnees niet mee mochten nemen, anders waren ze flink leeg geweest. We lopen naar beneden waar we worden opgehaald door het busje dat ons weer terug zal brengen naar het hotel. Er wacht ons echter nog een kleine verrassing voordat we het busje instappen. Een kadootje, een klein pakketje met daarin een paar steentjes. Waarschijnlijk steentjes die fout geslepen zijn of niet meer verkocht kunnen worden, maar toch erg mooi en leuk dat we die zomaar krijgen. Beate en Miriam blijven achter terwijl wij terug worden gereden naar het hotel. Met een paar ga ik naar de supermarkt voor de dagelijkse dingetjes en dan even bijkomen op de hotelkamer. Na een tijdje gaat de hoteltelefoon en spreken een aantal af om naar Ipanema-beach te gaan. Het is wel te lopen naar Ipananema-beach, maar dat is dan toch gauw een halfuurtje en in de zon is het echt tropical hot. Andrea, Stig, Tine en ik zijn echter nog zo moe van gister dat we liever nog even op de kamer blijven. We hebben bovendien geen puf om een taxi te nemen, dus besluiten om lekker dichtbij voor Copacabana-beach te gaan. Met z’n viertjes hebben we de grootste lol. Andrea wil erg graag een zonnebril kopen bij een van de mannetjes die schreeuwend over het strand lopen en komt dat ook het water uitgerend als ze ziet dat Stig staat te onderhandelen over een zonnebril voor zichzelf. Voor 2 maakt het mannetje natuurlijk een betere prijs. Tine staat te schreeuwen dat ze bijna verdrinkt omdat de golven te hoog zijn. Ze is dan ook minstens een kop kleiner dan ik en de golven zien er iets hoger dan gister. Als Stig het water in wil, komt hij ook weer snel teruggerend, hij vindt het water maar veels te koud. Nou, nu moet ik toch echt even kijken of die twee gelijk hadden. Ach, het water is niet warm nee, maar dat vind ik juist wel lekker. Als het buiten toch 32 graden is, zou ik het niets vinden als het water ook rond de 30 zou zijn, dan kun je nog niet afkoelen. De golven zijn inderdaad behoorlijk hoog en het lijkt ook wel alsof er een sterkere stroming staat, iets waardoor je natuurlijk extra goed moet oppassen dat je niet teveel afdrijft en… het is ook een aanraden om je bikini te checken voordat je het water uitkomt, want die kunnen de golven opeens op een hele andere plek doen zitten. En hoewel de Brazilianen en ook heel wat toeristen met minimale stukjes badkleding rondlopen, heb ik toch liever dat alles gewoon op z’n plek zit. Een ander nadeel van de stroming is dat al het zand opwoelt en heerlijk in je haar en tussen je bikini gaat zitten. Dat blijkt maar weer als we terugzijn op de hotel kamer en we onze bikini uitdoen. Waren net de kamermeisjes geweest, dit keer wel uit zichzelf, de vorige paar keren hebben we het moeten vragen, ligt de hele kamer alweer vol zand. En vooral in de douche, jeetje, alsof we het halve strand in onze bikini hadden zitten! Dat die doucheputjes en leidingen niet helemaal verstopt raken. Zelfs na het douchen vind ik nog over zand terug, ondertussen zit in m’n tas ook vast wel een halve kilo zand. Maargoed. We kleden ons wat leuker aan want we zijn vanavond vrij om zelf ergens te gaan eten. Shadi, Andrea, Tine en ik hebben afgesproken met wat van de voet-en volleyballers dat we een taxi zullen nemen naar hun hotel en dan daar ergens in de buurt te eten. Voordat we een taxi kunnen aanhouden, hebben we echter nog een evaluatie over vandaag en de afgelopen week, wat we vinden van de reis enzo. Een paar vonden de verrassing van vandaag een beetje tegenvallen, anderen vonden het juist heel leuk. Volgens mij is iedereen over de reis in het geheel erg enthousiast. Als we een taxi aanhouden en de naam van het hotel zeggen, schut de chauffeur zijn hoofd en rijdt vervolgens door. Hé? Oké, dan proberen we toch de volgende. De chauffeur daarna is wel bereid ons te rijden dus we stappen in. Hij denkt te weten waar het hotel is, maar als we aan het eind van Copacabana zijn weet hij het opeens niet meer. Wij zijn er ook nog nooit geweest en weten ook geen adres, dus we schieten een beetje in de stress. Als taxichauffeur moet je toch wel de buurt kennen!? Uiteindelijk na een beetje omrijden en gevraag onderweg komen we aan bij het Golden Tulip Continental hotel. Wat een chique hotel zeg! We hebben geen flauw idee welke kamer iedereen heeft, dus we vragen aan de receptie waar Aslak ‘woont’. Tine heeft immers met Aslak en nog wat meer afgesproken. Als we bij hem boven komen, blijkt echter dat er helemaal niet met veel mensen is afgesproken en dat heel veel anderen al zelf zijn gaan eten. Waar weet Aslak niet, en hij heeft ook geen flauw idee waar de anderen hun kamers hebben. Adrian en Robin weet hij nog wel, maar Pingo en Martin enzo zou hij niet weten, terwijl zij eigenlijk ook mee zouden gaan. Shadi en ik vragen het beneden bij de receptie, maar er doet niemand open. Dat is nou jammer. Adrian ligt in bed te chillen en Robin heeft ook niet veel zin om met ons mee te gaan eten. Dit lijkt niet de avond de worden waarop we gehoopt hadden. Dan gaan we maar met alleen Aslak eten, leuk voor Tine want zij wilde het graag. Ik baal best wel dat de anderen er niet zijn, en dat degene die er zijn niet mee willen. Buiten staat Ben te roken, hij heeft wel zin om mee te gaan dus gaan we met z’n zessen op zoek naar een leuk restaurantje. Eigenlijk was ik veel liever bij Adrian en Robin gebleven, dus na 100 m. vraag ik aan Tine en Aslak of het goed is dat ik terug ga naar het hotel en dat ze dan mij weer oppikken als we terug moeten. We moeten namelijk om 22:00 weer terug zijn in het hotel, ondertussen is het al 19:30. Ze vinden het prima en hoewel ik eigenlijk vind dat ik het ook nog even met de anderen moet overleggen zeggen ze dat ik maar gewoon moet gaan. Ik loop terug naar het hotel, neem de lift weer naar boven en klopt aan. Verbaasd om me alweer te zien doet Robin open. We gaan gezellig met z’n drieën op bed liggen kletsen, wat een rust zeg, even niet dat gekakel van meisjes om me heen. Zij hebben het zoveel chiller, dat ze geen tijd hebben dat ze binnen moeten zijn of dat ze altijd met 3 moeten zijn. Ik snap wel dat het bij ons allemaal wat strenger moet omdat wij allemaal meisjes zijn waarvan de helft ook nog eens onder de 18 is, maar dat is soms behoorlijk irritant voor degene die wel 18 of ouder zijn. Na nog geen kwartiertje wordt er op de deur geklopt, Tine en Aslak. Wat doen die nou hier? En waar zijn de anderen?!! Blijkt dat Shadi, Andrea en Ben terug zijn gegaan naar ons hotel om daar ergens te eten en dat Aslak en Tine niet met z’n tweeën wilden eten. Ooeeeff, het is ook nooit goed. Na heel wat gepraat en slijmacties om de andere twee jongens mee te krijgen, gaan we met z’n vijfen bij de pizzaria eten. Door al het gedoe hebben we echter nog maar een uurtje voordat we weer terug moeten zijn bij het hotel, stress!! De jongens hebben nog niet eerder in een pizzarestaurant gegeten waar de pizza gewoon langs gebracht worden en vinden het fantastisch. Ik kan niet echt rustig eten want ben echt als de doods dat we te laat komen, en dat gaan Beate en Miriam echt niet pikken. Na een tijdje gaan we dus maar over op het toetje: CHOCOLADEPIZZA!! Hmm, overheerlijk! Ik wacht eigenlijk nog op de witte chocolade pizza, maar die komt maar steeds niet langs. Ik vraag het nog een keer, chocolaté blanco, maar hij komt maar niet. Dan hebben we nog maar een kwartier en moeten we echt afrekenen. Net als ik sta te betalen komt de witte chocolade pizza langs. Als de serveerster langs loopt kijkt ze me boos aan. Oeps, sorry! Maar we moeten echt weg als we nog op tijd willen komen. We lopen naar de hoofdweg om een taxi aan te houden. Robin gaat weer terug naar het hotel dus hij krijgt vast een knuffel. Adrian en Aslak gaan met ons mee om ons ‘thuis te brengen’, wat een gentlemen. Miriam en Beate zitten bij de receptie op ons te wachten. We zijn iets te laat, maar zouden de anderen allemaal al naar bed zijn dan? Zijn ze boos? Voorzichtig vragen we waar de anderen zijn, waarop we antwoord krijgen: jullie zijn de eerste. Haha, serieus? Mooi! We zeggen maar niets over hoe de avond gelopen is, maar ze weten dat de anderen terug zijn gegaan om hier ergens in de buurt te eten want Aslak had blijkbaar een smsje gestuud naar Miriam om te vragen of het goed was dat Tine en ik met hun gingen eten. Groepje voor groepje komt de rest binnen. We bespreken kort hoe iedereen het gehad heeft vanavond. Iedereen heeft een leuke avond gehad, behalve Shadi en Andrea, zij zitten met een chagrijnig hoofd te wachten tot ze naar bed mogen. Ik voel me heel erg schuldig dat de avond niet gelopen is zoals gepland en ga met Shadi praten. Ze is behoorlijk boos, maar snapte opzich van mij wel dat ik terug wilde naar Adrian en Robin. Ze is vooral erg boos op Tine en slaapt vanavond een nachtje bij Stine. Lang gepraat met Tine en dan gaan we uiteindelijk maar slapen. Kan er dan geen enkele dag zonder gedoe voorbij gaan? Hopen dat iedereen morgen weer is bijgedraaid.

p.s. helaas mochten we geen foto's maken in het museum, dus de foto's zijn van internet. maar dan krijgen jullie in ieder geval een beetje een idee.