rotsformaties, mutsen en blauwe plekken

wo 25/ do 26 juli, 23 graden, zon

Tas weer ingepakt, nog een laatste blik over Kaapstad met zijn ruim 3.5 miljoen inwoners vanuit mijn hotelraam vanaf de 20e verdieping, English breakfast achter de kiezen en dan de truck in. Omdat we gister dus een vrije dag hadden, hebben we elkaar als groep nog niet echt leren kennen. Vandaag is daar genoeg tijd voor, want we zitten een groot gedeelte in de truck. Het is een luxe truck; 20 plekken, 2 aan 2, maar met in totaal 3 tafels. Er zijn dus 3 plekken net zoals in de trein, best luxe! Overal ramen zodat we straks op safari goed kunnen spotten. De lange achterbank ligt vol met onze matjes voor het kamperen, zien er goed uit. De bagage gaat in de luiken onder de truck, waar ook de tenten, het eten en de andere kook- en kampeerspullen liggen. Met een belletje kunnen we contact krijgen met de chauffeur en de kok, die voorin de cabine, en er is zelfs een intercom. Sanction, onze gids, komt bij ons zitten. We zijn dus met z’n 19en in totaal, waardoor er 1 stoel leeg blijft. De zon brand al als we wegrijden. Even buiten Kaapstad stoppen we voor een prachtig uitzicht over de hele stad, de Tafelberg met Lion’s Head rechts en Signal Hill links. De zee met mooie witte duinen op de voorgrond en de buitenwijken (townships) aan de rand. Er hangt een bruine smoglaag boven de stad, maar dat maakt het plaatje niet minder mooi. Na de fotostop gaan we nog even een winkelcentrum in voor de laatste boodschappen voor het kamperen. We laten de drukke stad achter ons en het landschap maakt plaats voor heuvels, vlaktes vol druivenranken en mandarijngaarden. De Tafelberg wordt steeds kleiner totdat hij uiteindelijk uit het zicht verdwijnt. We lunchen langs de weg, auto’s en vrachtwagens razen toeterend voorbij. Clever, onze kok, heeft met onze hulp binnen no-time een uitgebreide lunch op tafel staan. 2 tafels komen tussen de truck vandaan, stoeltjes uit een van de laadkleppen, en 3 bakken; de groene bak is gevuld met alle borden, bakjes, kopjes en bestek. Eén zwarte box zit vol sausjes, van chilisaus en perzikenchutney tot de bekende mayo en Knorr sladressings. In de andere zit al het andere kookgerei. Er worden tomaten, komkommers, sla en ui gesneden, fetakaas in blokjes gehakt, cheddar kaas geraspt, limonade gemaakt, de sauzen en het broodbeleg wordt op tafel gezet, de salami uit een van de grote koelboxen op een schaal gelegd: lunch is ready. Maar eerst onze handen wassen met Detol, een ontsmettingsspulletje. Er staan 2 bakjes; één om onze handen te wassen en een om na te spoelen. Afdrogen doen we niet aan, gewoon droog wapperen. Als iedereen uitgegeten is, moet alles natuurlijk weer de truck in. Iedereen wast z’n eigen bordje af, een paar drogen af (apart dat we dit niet droog wapperen, de theedoeken zullen snel onder het zand en bacteriën zitten in deze omgeving…) en een aantal pakken in. Met een goed gevulde maag en een geleegde blaas achter een boom gaan we weer op pad. We hobbelen verder over een redelijk goede weg, zien wat bavianen en reebokjes. Aan het eind van de middag komen we aan bij Sanddrif, Cederberg, waar we de komende 2 nachten zullen verblijven. Bij de receptie moeten we opgeven wat voor route we morgen willen lopen. Zonder er verder goed over na te denken sluit ik me aan bij mijn vader, broer en een ander stel om met de lange, zwaardere tocht mee te gaan. Maar de vergunning is al gekocht, ik kan niet echt meer terug. Ach, het wordt vast wel leuk.

Het gebied beslaat 182.000 hectare ruige bergen. De naam Cederberg is afkomstig van de cederbomen die in dit gebergte gekapt werden door de San en Khoi, 2 bevolkingsgroepen in Zuid-Afrika. Omdat deze boomsoort door o.a. de kap op uitsterven stond, is het gebied nu een beschermd reservaat. Door water en wind zijn gedurende miljoenen jaren spectaculaire rotsformaties ontstaan. Bijna het gehele gebied bestaat uit sedimentair gesteente, zandsteen en schalie kleisteen. Cederberg is gevormd door een opeenvolging van sedimentatie van zandsteen (slib, modder en zand). De duidelijke rode kleur van gesteente is een gevolg van mineralen zoals ijzer en mangaan dat deel uitmaakt van de sedimenten.

We hoeven nog niet onze tenten op te zetten, de komende 2 nachten slapen we in zogenoemde ‘cottages’. Omdat vorige groepen over de kou geklaagd hadden, is Sawadee (onze reisorganisatie) over gegaan op huisjes. Prima. Groot huisje, met eigen keuken met alles erop en eraan, zitgedeelte, 2 slaapkamers met in totaal 6 bedden, badkamer en zelfs een openhaard! We lopen een beetje rond om de boel te verkennen. De oranje/rode rotsen steken mooi af tegen de helder blauwe lucht. Er zit een baviaan op een rots die ons goed in de gaten houdt. Ik besluit zijn voorbeeld te volgen en ga op een rots zitten schrijven in mijn reisdagboek, met uitzicht op de zonsondergang. Het wordt snel frisser als de zon onder is en de rode kleuren plaats maken voor donkere schaduwen. Terug naar het kamp waar het kampvuur al brandt en Clever druk in de weer is met het eten. Vandaag krijgen we champignonsoep en champignon-lamsstoofpotje met rijst en bloemkool. Maar goed dat we in een kring rond het vuur zitten, want het wordt goed koud. De mutsen, sjaals, handschoenen en dikke fleecetruien komen tevoorschijn. Na het eten houdt Sanction een kort praatje over vandaag en wat er morgen op het programma staat, waarna we een voorstelrondje doen. Als eerste de crew, van jong naar oud. Clever, 28, komt veel jonger over, misschien door zijn grappige lach en schattig gezicht, is sinds een aantal jaar kok voor groepsreizen, gaat ons eten koken op alle kampeerdagen met ‘Clever’s Magic’ . Phineas, 32, vrouw en 2 kindjes, onze chauffeur de komende reis, niet zo heel erg spraakzaam, gaat ons de African massage op de dirty roads laten ervaren. Sanction, 36, ‘personal life is complicated’ (???), gaat ons een mooie reis proberen te geven. Na de crew gaan we de kring rond en vertelt iedereen kort wat over zichzelf. Volgens mij wel een leuke, goede groep. Leeftijden lopen uit van 20 (ikzelf) tot begin 60. Na een kop hete thee en een blik op de adembenemende hoeveelheid sterren in deze duisternis, kruip ik warm mijn bed in. Hopelijk hoef ik er vannacht niet uit, want het is ijskoud buiten, en de stenen vloer ook!

Helaas was dat gisternacht wel het geval, vannacht doe ik mooi bergsokken aan. Terwijl ik langzaam wakker word,zie ik dat er stoomwolkjes uit mijn neus komen als ik uitadem zo koud is het dus, er staan zelfs kristalletjes op de ramen. Ook de chocopasta en de yoghurt bij het ontbijt zijn half bevroren. Met z’n vijven maken we ons klaar voor de 8 uur durende bergwandeling. We krijgen echte hotdogs in onze lunchpakketjes, wauw! Om 8:30 vertrekken we, nog met de handschoenen en mutsen op tegen de kou, het was vannacht zo’n 5 graden. Een beekje over, hek door en dan begint het stijgen. Eerst over een breed pad, daarna een smal paadje. Door de zon die langzaam achter de berg vandaan komt en de inspanning krijg ik het gelukkig al snel warm. Het zandpaadje wordt ingeruild door stenen, de stoppen worden groter. Overal staan protea’s, de nationale bloem van Zuid-Afrika. We zien ook een paar reebokjes en rotsdassies, een soort grote marmotten. Met een beetje fantasie kun je ook heel veel dieren zien in de rotsformaties. 1,5 uur verder en zo’n 400 meter hoger staan we voor een hoge muur van rotsen. We zien niet waar we heen moeten en met de kleine kaart die we hebben meegekregen worden we ook niet veel wijzer. We zouden toch echt hier ergens naar boven moeten kunnen…!? Er staat wel een bordje, maar het lijkt doodlopend, alleen maar rotsen met een klein gat. Of we moeten elkaar een steuntje moeten geven en elkaar optrekken om op een hoge richel te komen... Hmm. Omdat ik de dunste ben mag ik me door het gat wurmen om te kijken of dat het juiste pad is. Ik zie niets, het ik pikdonker. Mijn rugzak moet af, zo smal is het. Op handen en voeten kom ik toch aan de andere kant van deze rotspartij. Een voor een komt de rest. Avontuurlijk hoor! Eenmaal aan de andere kant moeten we de richel over, leunend tegen de bergwand. Wat daarna komt blijft steeds een grote verrassing. Tussen spleten door, over rotsblokken heen, grote stappen, optrekken aan randjes, flink klimmen en klauteren. Soms is het zo donker dat ik niet zie dat er allemaal rotsen uitsteken, auw… Opeens staan we midden in een kloof van zo’n 30 m hoog, geweldig. Wat kan de natuur toch mooie dingen creëren. De route blijft spannend, tussen een meter brede kloof druk ik me klem tussen rug en voeten en loop zo als het ware de 2 m omhoog. Even verderop staat de volgende uitdaging te wachten, onder een rotsblok door. Schuivend op mijn rug kruip ik naar voren, waarna ik me aan het rotsblok boven me op moet trekken. Het past alleaal maar net, gelukkig ben ik niet claustrofobisch! Ik neem de rugzakken van de rest aan die vanaf de andere kant worden doorgeschoven en dan volgt de rest. Na een in totaal 3 uur durende klim zijn we eindelijk de Wolberg Cracks uit en kunnen we genieten van het prachtige uitzicht. En het broodje hotdog, haha. Er is nog een Duits stel, verder is er in de wijde omgeving niemand te zien. Het zonnetje schijnt, die hebben we al een tijdje niet gezien. Vervolgens lopen we een tijdje redelijk vlak bovenover de Cracks, langs rotsformaties, over wit zand en door een soort duingras. Als ik niet beter zou weten zou ik elk moment de Noordzee verwachten, heel apart. Opeens zien we een boog van rotsen. Af en toe verdwijnt hij uit het zicht, en dan is hij dichtbij. Wooh, gaaf! Deze Wolberg Arch is zo’n 15 hoog en staat op een plateau van rood zandsteen. Klauterend proberen we zo dichtbij mogelijk te komen, maar het blijkt dat we er omheen moeten om via de achterkant omhoog te klimmen. Er loopt nog een andere man, die een foto van ons vijven maakt. Even uitrusten en wat lunchen, daarna onze weg naar beneden weer vinden. Als ik een stukje naar beneden glijd, haal ik mijn rechterarm een beetje open. Naja, ontsmetten en dezelfde weg terug naar waar de Cracks beginnen. Onderweg slaan onze fantasieën soms op hol over wat we allemaal zien in de rotsen: pinguïns, dino’s, geitjes, romein met een speer, een dikke walrus en een toetsenbord. De weg naar beneden door de kloof is beduidend makkelijker. Het is dan ook ‘the easy way’ volgens het bordje, niet bepaald dezelfde weg als de heenweg naar boven. Dit pad is breder en er is begroeiing. Een uur later staan we weer op dezelfde plek als waar we vanochtend door het gat zijn geklommen om bij de kloof te komen. Bijna aan een stuk lopen we door naar beneden. In de verte zien we onze truck rijden met de rest van de groep die naar rotstekeningen zijn geweest en nu gaan wijnproeven. Om 16:30, precies 8 uur nadat we vanochtend begonnen, zijn we terug op de campsite en geeft Clever ons een dikke high five. We made it, yeah! Even later komt de rest (enig aangeschoten) terug en kunnen we de spannende verhalen vertellen. Douchen, beetje chillen, mijn warme trui aan en dan naar buiten want staat het eten al weer klaar: kippensoep en kippenpoten met aardappelpuree en wortel. Na het eten een kop thee en dan duik ik mijn bed in, ik ben behoorlijk moe na zo’n lange actieve dag! Maar ook zeker een mooie dag, ik ben erg blij dat ik toch mee ben gegaan!