stempels, ijskoud en bloedheet water en een canyon
Blijf op de hoogte en volg Rimke Inger
28 Juli 2012 | Namibië, Noordoewer
Vr 27/ za 28 juli, 21 graden, zon
Er staat flink condens op de ramen, de vloer is ijskoud en ik voel lichte spierpijn in mijn armen en benen van de wandeling van gister. Met muts op en handschoenen aan eet ik een koud bakje yoghurt bij het kampvuurtje. Blijkbaar hebben alle andere huisjes geen stromend water meer, want voordat we weggaan komen er een voor een groepsleden gebruik maken van onze wc. Voordat we wegrijden moet er eerst gekrabd worden, met de zorgverzekeringpasjes wordt de voorruit ontdaan van een laagje ijs. Het is hier dus echt winter! Vandaag staat er een lange reisdag te wachten, we moeten zo’n 600 km afleggen. Onderweg stoppen we af en toe voor een stretch&pee-stop. Ik slaap vooral. De bergen worden ingeruild voor heuvelvlaktes. We lunchen weer langs de kant van de weg, hetzelfde ritueel als eergisteren. Iedereen begint al redelijk door te krijgen waar alles ligt en hoe of wat, dus de meesten dragen hun steentje bij. Om het nog luxer te maken, is er ook zalmroomkaas ingekocht. Afvallen gaat niemand op deze reis lukken geloof ik. In Springbok, wat tevens een mooi bokje is die we vast en zeker te zien gaan krijgen deze reis, stoppen we om boodschappen te doen. Het is een enorme supermarkt! Van pijnappels (= pineapple/ananas) tot foelies en sakkies (= huishoudfolie en zakjes), alles hebben ze hier. Er hangen ook hele grappige bordjes op de wc. Ik koop Vrouekeur, een soort Libelle in het Zuid-Afrikaans. Een paar quotes: “Verwelkom verandering as jou vriend… Moet nooit ophou om nuwe dinge te leer nie, moet nooit die kans om te groei teenstaan nie- dit is die sleutel tot ’n vervulde en fassinerende lewe. (Alexander de Seversky). Verder hebben ze het over ‘mode: lyk skraler met die regte klere’, plastiese snykunde, watervaltruien en aartappelsresepte. Echt leuk, dat taaltje.
Als de boodschappen zijn ingepakt en we op het punt staan om weg te rijden, bedenken een aantal dat ze toch wel heel graag fleecedekentjes willen kopen. De komende dagen blijft het namelijk nog koud ’s avonds. Terwijl we wachten, kijken we toe hoe complete maandvoorraden uit 6 winkelwagentjes in (en op) 1 auto geladen worden en er vervolgens ook nog mensen bij in moeten. Onvoorstelbaar. Maar aangezien dit deel van Afrika grotendeels uit woestijn bestaat en er weinig supermarkten zijn, kopen veel families enorme hoeveelheden levensmiddelen in. We hobbelen verder, als is deze weg nog aardig goed. Het zonnetje brandt achter het glas. Het begint al te schemeren als we de grenspost Vioolsdrif van Zuid-Afrika bereiken. Het gaat allemaal vrij soepeltjes. Formulier invullen, stempel, stukje rijden door niemandsland, immigratieformulier invullen, stempel en dan rijden we Namibië binnen. Grensbewakers controleren nog een keer onze paspoorten en we worden een fijne reis door Namibië gewenst. Een half uurtje later komen we aan op de campsite in Noordoewer. Het kleine grensplaatsje dankt zijn naam aan zijn ligging, namelijk op de noordelijke oever van de Orangeriver. Als Sanction vertelt dat de rivier haar naam dankt aan ‘ons’, omdat wij hier als eerste waren, moet ik even lachen. Ik weet niet zeker of ik hem serieus moet nemen, en zo goed ken ik de Nederlandse geschiedenis niet. Ik zou het ook redelijk logisch vinden dat deze rivier zo is genoemd omdat de ondergaande zon de rivier helder oranje deed kleuren. Toch blijkt Sanctions versie te kloppen. De Kolonel Robert J. Gordon, persoonlijke vriend en bewonderaar van Prins William Van Oranje, schonk namelijk in 1779 de rivier de naam van de Prins als eerbetoon. Met haar 1860 km is de Oranjerivier tevens de langste rivier van Zuid-Afrika.
In het donker voor de eerste keer en onbekende tent opzetten is niet geheel ideaal, maar het zijn gelukkig erg simpele koepeltenten. Geen moeilijke gebruiksaanwijzing, als je eenmaal het systeem door hebt staat’ie zo. En inderdaad, binnen 45 minuten staat het kamp en kunnen we gaan eten. Clever kookt vandaag niet, omdat we redelijk laat op de campsite aankwamen. In het restaurant van de lodge krijgen we een enorme steak voorgeschoteld. Hier kun je wel met 2 personen van eten! Ook de kipspiezen zijn van groot formaat. Met goed gevulde (lees: overvolle) magen gaan we terug naar ons kamp voor het praatje van Sanction en een kop warme chocolademelk. Boven ons hangt weer een prachtige sterrenhemel. Als het ligt en de generatoren op een gegeven moment uit gaan, is het kabbelende water van de rivier in de verte het enige wat we nog horen.
De volgende ochtend word ik als laatste wakker, heerlijk. Het zonnetje schijnt al en nu zie ik pas op wat voor een mooi plekje we gisteravond onze tent hebben opgezet. Een paar terrassen lager stroomt de Oranjerivier met aan de overkant Zuid-Afrika. Er staan stenen huisjes met rieten daken voor mensen die niet van kamperen houden. Vanuit de bar en het zwembad kijk je zo op de rivier. Bovendien zijn de douches en wc’s ook nog eens ruim en schoon. Dit soort kamperen ben ik niet gewend. Boven dit alles staat Clever klaar met pannenkoeken, mjum! Een aantal van de groep zijn vanochtend al vroeg vertrokken om te kanoën. Ik koos voor ‘uitslapen’ en mijn eigen avontuur: zwemmen. Volgens de crew zitten hier geen krokodillen, wat ik eerlijk gezegd een beetje betwijfel, maar als zij zeggen dat het veilig is… Ik loop naar de waterkant en test even het water. Oeh, brr, toch best wel frisjes. Als ik er eenmaal door ben, is het best lekker. Al stopt mijn hart wel af en toe als ik kopje onder ga. Daarna warm douchen en opwarmen in het zonnetje. Een beetje in mijn dagboek schrijven aan de oever. Als het groepje komt aan kanoën krijgen ze applaus en willen we zo snel mogelijk de weg op. Een stel is omgeslagen, alles nat. Gelukkig hadden ze de paspoorten en waardevolle spullen in een drybag gestopt. Of toch niet alles? Bijna alles, behalve haar portemonnee. Al wapperend met geldbriefjes zitten we een uurtje later in de truck.
We zetten onze horloges een uur terug, want Namibië hanteert een andere tijdzone. Het landschap verschilt steeds, van bergen en rotsen tot vlakkere stukken. Hoewel ik het gevoel heb dat we door the middle of nowhere hobbelen en hotsen, staan zelfs hier nog elektriciteitspalen. ’s Middags lunchen we in Ai-Ais, wat in de lokale Nama-taal ‘brandend water’ betekent. De naam verwijst naar zwavelhoudende warmwaterbronnen waar dit gebied over beschikt. Diep onder de grond wordt het water opgewarmd en komt via breuken in de rotsformatie naar boven; het water is dan nog steeds 60 graden. Ai-Ais is daarmee de warmste warmwaterbron in Zuidelijk Afrika. Hier is een luxe resort gebouwd, aan het einde van de Fish River Canyon, waardoor Ai-Ais als een oase in de woestijn is. De reden dat we een beetje haast hebben, is omdat we vanavond de zon willen zien ondergaan ‘in’ deze canyon. Dus na de lunch rijden we behoorlijk door, ik krijg een beetje hoofdpijn door als dat gehobbel. Dit is dus wat Phineas, onze chauffeur, bedoelde met ‘African massage’. Het landschap wordt meer kleine rotspartijen en zand, vooral zand. Opeens zie ik een beest met hele grote getwirlde hoorns tussen de rotsen staan. Ik reageer een beetje (te) hysterisch waardoor Sanction in de slappe lach schiet. We stoppen niet, want ik riep geen stop. Meer iets van “Aaah, look, a really big animal, wooh, did anybody see this, no really, it was there, i saw it, I’m sure, big horns like this, brown, no big, really big, I promise, waaah!”. Ik kan degene die bij het belletje zat onmogelijk ongelijk geven dat hij uit mijn gebrabbel niet heel veel wijzer werd. Een paar honderd meter verder zie ik er nog een, maar nu zonder hoorns. Gelukkig ziet mijn moeder hem dit keer ook. Even later staat er een vlak langs de weg en ziet Sanction hem ook. Het is een kudu. Mooi beestje. Iets verderop zien we ook nog springbokjes, die een beetje op impala’s lijken. En we spotten struisvogels, maar heel veel tijd om te stoppen hebben we niet als we de zonsondergang willen halen. Aangekomen op de camping Hobas zetten we snel de tenten op, helaas geen gras hier. Overal staan bavianenvoetsporen in het zand. Tenten goed dichtdoen dus. Bergschoenen aan, pijpen aan mijn afritsbroek ritsen, flesje vullen en dan de truck weer in. Clever blijft achter om voor het eten aan de slag te gaan. 20 km hobbeldebobbel tot aan de canyon. De parkeerplaatst ligt halverwege, vanaf daar lopen we naar een uitzichtspunt. Op de Grand Canyon na is dit de grootste canyon ter wereld, gelegen aan de benedenloop van de 650 km lange Fish River. De canyon is ongeveer 160 km lang, tot 27 km breed en op sommige plaatsen tot 550 meter diep. Waarschijnlijk is deze kloof zo’n 500 miljoen jaar geleden ontstaan door de slijtende werking van een gletsjer. Door de eroderende werking van de rivier is de kloof steeds dieper geworden. De rivier meandert zich inmiddels een weg door het gesteente en laat een grillig landschap achter. Het is een indrukwekkend gezicht, maar om heel eerlijk te zijn valt de zonsondergang een beetje tegen. Ik had een beetje hetzelfde uitzicht verwacht als al die mooie toeristenfoto’s van de Grand Canyon, oranje oplichtend door de ondergaande zon. Dit is niet helemaal het geval, waarschijnlijk doordat er weinig kleurcontrast is en de rotsen grijs zijn. Ook kleurt de lucht niet heel mooi. Maar alsnog een mooi plaatje. We lopen een stuk terug naar een ander uitkijkpunt en maken ondertussen foto’s. Als de zon helemaal achter de canyon verdwenen is, wordt het frisjes en rijden we terug naar het kamp. Daar heeft Clever zijn ‘magic’ al gedaan; currysoep, pasta met lamskoteletjes van de grill en custard met vruchtjes. Het is hier behoorlijk zanderig, dus voorzichtig de tent in anders zit straks alles onder het stof.
Er staat flink condens op de ramen, de vloer is ijskoud en ik voel lichte spierpijn in mijn armen en benen van de wandeling van gister. Met muts op en handschoenen aan eet ik een koud bakje yoghurt bij het kampvuurtje. Blijkbaar hebben alle andere huisjes geen stromend water meer, want voordat we weggaan komen er een voor een groepsleden gebruik maken van onze wc. Voordat we wegrijden moet er eerst gekrabd worden, met de zorgverzekeringpasjes wordt de voorruit ontdaan van een laagje ijs. Het is hier dus echt winter! Vandaag staat er een lange reisdag te wachten, we moeten zo’n 600 km afleggen. Onderweg stoppen we af en toe voor een stretch&pee-stop. Ik slaap vooral. De bergen worden ingeruild voor heuvelvlaktes. We lunchen weer langs de kant van de weg, hetzelfde ritueel als eergisteren. Iedereen begint al redelijk door te krijgen waar alles ligt en hoe of wat, dus de meesten dragen hun steentje bij. Om het nog luxer te maken, is er ook zalmroomkaas ingekocht. Afvallen gaat niemand op deze reis lukken geloof ik. In Springbok, wat tevens een mooi bokje is die we vast en zeker te zien gaan krijgen deze reis, stoppen we om boodschappen te doen. Het is een enorme supermarkt! Van pijnappels (= pineapple/ananas) tot foelies en sakkies (= huishoudfolie en zakjes), alles hebben ze hier. Er hangen ook hele grappige bordjes op de wc. Ik koop Vrouekeur, een soort Libelle in het Zuid-Afrikaans. Een paar quotes: “Verwelkom verandering as jou vriend… Moet nooit ophou om nuwe dinge te leer nie, moet nooit die kans om te groei teenstaan nie- dit is die sleutel tot ’n vervulde en fassinerende lewe. (Alexander de Seversky). Verder hebben ze het over ‘mode: lyk skraler met die regte klere’, plastiese snykunde, watervaltruien en aartappelsresepte. Echt leuk, dat taaltje.
Als de boodschappen zijn ingepakt en we op het punt staan om weg te rijden, bedenken een aantal dat ze toch wel heel graag fleecedekentjes willen kopen. De komende dagen blijft het namelijk nog koud ’s avonds. Terwijl we wachten, kijken we toe hoe complete maandvoorraden uit 6 winkelwagentjes in (en op) 1 auto geladen worden en er vervolgens ook nog mensen bij in moeten. Onvoorstelbaar. Maar aangezien dit deel van Afrika grotendeels uit woestijn bestaat en er weinig supermarkten zijn, kopen veel families enorme hoeveelheden levensmiddelen in. We hobbelen verder, als is deze weg nog aardig goed. Het zonnetje brandt achter het glas. Het begint al te schemeren als we de grenspost Vioolsdrif van Zuid-Afrika bereiken. Het gaat allemaal vrij soepeltjes. Formulier invullen, stempel, stukje rijden door niemandsland, immigratieformulier invullen, stempel en dan rijden we Namibië binnen. Grensbewakers controleren nog een keer onze paspoorten en we worden een fijne reis door Namibië gewenst. Een half uurtje later komen we aan op de campsite in Noordoewer. Het kleine grensplaatsje dankt zijn naam aan zijn ligging, namelijk op de noordelijke oever van de Orangeriver. Als Sanction vertelt dat de rivier haar naam dankt aan ‘ons’, omdat wij hier als eerste waren, moet ik even lachen. Ik weet niet zeker of ik hem serieus moet nemen, en zo goed ken ik de Nederlandse geschiedenis niet. Ik zou het ook redelijk logisch vinden dat deze rivier zo is genoemd omdat de ondergaande zon de rivier helder oranje deed kleuren. Toch blijkt Sanctions versie te kloppen. De Kolonel Robert J. Gordon, persoonlijke vriend en bewonderaar van Prins William Van Oranje, schonk namelijk in 1779 de rivier de naam van de Prins als eerbetoon. Met haar 1860 km is de Oranjerivier tevens de langste rivier van Zuid-Afrika.
In het donker voor de eerste keer en onbekende tent opzetten is niet geheel ideaal, maar het zijn gelukkig erg simpele koepeltenten. Geen moeilijke gebruiksaanwijzing, als je eenmaal het systeem door hebt staat’ie zo. En inderdaad, binnen 45 minuten staat het kamp en kunnen we gaan eten. Clever kookt vandaag niet, omdat we redelijk laat op de campsite aankwamen. In het restaurant van de lodge krijgen we een enorme steak voorgeschoteld. Hier kun je wel met 2 personen van eten! Ook de kipspiezen zijn van groot formaat. Met goed gevulde (lees: overvolle) magen gaan we terug naar ons kamp voor het praatje van Sanction en een kop warme chocolademelk. Boven ons hangt weer een prachtige sterrenhemel. Als het ligt en de generatoren op een gegeven moment uit gaan, is het kabbelende water van de rivier in de verte het enige wat we nog horen.
De volgende ochtend word ik als laatste wakker, heerlijk. Het zonnetje schijnt al en nu zie ik pas op wat voor een mooi plekje we gisteravond onze tent hebben opgezet. Een paar terrassen lager stroomt de Oranjerivier met aan de overkant Zuid-Afrika. Er staan stenen huisjes met rieten daken voor mensen die niet van kamperen houden. Vanuit de bar en het zwembad kijk je zo op de rivier. Bovendien zijn de douches en wc’s ook nog eens ruim en schoon. Dit soort kamperen ben ik niet gewend. Boven dit alles staat Clever klaar met pannenkoeken, mjum! Een aantal van de groep zijn vanochtend al vroeg vertrokken om te kanoën. Ik koos voor ‘uitslapen’ en mijn eigen avontuur: zwemmen. Volgens de crew zitten hier geen krokodillen, wat ik eerlijk gezegd een beetje betwijfel, maar als zij zeggen dat het veilig is… Ik loop naar de waterkant en test even het water. Oeh, brr, toch best wel frisjes. Als ik er eenmaal door ben, is het best lekker. Al stopt mijn hart wel af en toe als ik kopje onder ga. Daarna warm douchen en opwarmen in het zonnetje. Een beetje in mijn dagboek schrijven aan de oever. Als het groepje komt aan kanoën krijgen ze applaus en willen we zo snel mogelijk de weg op. Een stel is omgeslagen, alles nat. Gelukkig hadden ze de paspoorten en waardevolle spullen in een drybag gestopt. Of toch niet alles? Bijna alles, behalve haar portemonnee. Al wapperend met geldbriefjes zitten we een uurtje later in de truck.
We zetten onze horloges een uur terug, want Namibië hanteert een andere tijdzone. Het landschap verschilt steeds, van bergen en rotsen tot vlakkere stukken. Hoewel ik het gevoel heb dat we door the middle of nowhere hobbelen en hotsen, staan zelfs hier nog elektriciteitspalen. ’s Middags lunchen we in Ai-Ais, wat in de lokale Nama-taal ‘brandend water’ betekent. De naam verwijst naar zwavelhoudende warmwaterbronnen waar dit gebied over beschikt. Diep onder de grond wordt het water opgewarmd en komt via breuken in de rotsformatie naar boven; het water is dan nog steeds 60 graden. Ai-Ais is daarmee de warmste warmwaterbron in Zuidelijk Afrika. Hier is een luxe resort gebouwd, aan het einde van de Fish River Canyon, waardoor Ai-Ais als een oase in de woestijn is. De reden dat we een beetje haast hebben, is omdat we vanavond de zon willen zien ondergaan ‘in’ deze canyon. Dus na de lunch rijden we behoorlijk door, ik krijg een beetje hoofdpijn door als dat gehobbel. Dit is dus wat Phineas, onze chauffeur, bedoelde met ‘African massage’. Het landschap wordt meer kleine rotspartijen en zand, vooral zand. Opeens zie ik een beest met hele grote getwirlde hoorns tussen de rotsen staan. Ik reageer een beetje (te) hysterisch waardoor Sanction in de slappe lach schiet. We stoppen niet, want ik riep geen stop. Meer iets van “Aaah, look, a really big animal, wooh, did anybody see this, no really, it was there, i saw it, I’m sure, big horns like this, brown, no big, really big, I promise, waaah!”. Ik kan degene die bij het belletje zat onmogelijk ongelijk geven dat hij uit mijn gebrabbel niet heel veel wijzer werd. Een paar honderd meter verder zie ik er nog een, maar nu zonder hoorns. Gelukkig ziet mijn moeder hem dit keer ook. Even later staat er een vlak langs de weg en ziet Sanction hem ook. Het is een kudu. Mooi beestje. Iets verderop zien we ook nog springbokjes, die een beetje op impala’s lijken. En we spotten struisvogels, maar heel veel tijd om te stoppen hebben we niet als we de zonsondergang willen halen. Aangekomen op de camping Hobas zetten we snel de tenten op, helaas geen gras hier. Overal staan bavianenvoetsporen in het zand. Tenten goed dichtdoen dus. Bergschoenen aan, pijpen aan mijn afritsbroek ritsen, flesje vullen en dan de truck weer in. Clever blijft achter om voor het eten aan de slag te gaan. 20 km hobbeldebobbel tot aan de canyon. De parkeerplaatst ligt halverwege, vanaf daar lopen we naar een uitzichtspunt. Op de Grand Canyon na is dit de grootste canyon ter wereld, gelegen aan de benedenloop van de 650 km lange Fish River. De canyon is ongeveer 160 km lang, tot 27 km breed en op sommige plaatsen tot 550 meter diep. Waarschijnlijk is deze kloof zo’n 500 miljoen jaar geleden ontstaan door de slijtende werking van een gletsjer. Door de eroderende werking van de rivier is de kloof steeds dieper geworden. De rivier meandert zich inmiddels een weg door het gesteente en laat een grillig landschap achter. Het is een indrukwekkend gezicht, maar om heel eerlijk te zijn valt de zonsondergang een beetje tegen. Ik had een beetje hetzelfde uitzicht verwacht als al die mooie toeristenfoto’s van de Grand Canyon, oranje oplichtend door de ondergaande zon. Dit is niet helemaal het geval, waarschijnlijk doordat er weinig kleurcontrast is en de rotsen grijs zijn. Ook kleurt de lucht niet heel mooi. Maar alsnog een mooi plaatje. We lopen een stuk terug naar een ander uitkijkpunt en maken ondertussen foto’s. Als de zon helemaal achter de canyon verdwenen is, wordt het frisjes en rijden we terug naar het kamp. Daar heeft Clever zijn ‘magic’ al gedaan; currysoep, pasta met lamskoteletjes van de grill en custard met vruchtjes. Het is hier behoorlijk zanderig, dus voorzichtig de tent in anders zit straks alles onder het stof.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
