Jeg har vart her, og her, og her!!

vrijdag 01-10-’10

’s ochtends zoals gewoonlijk morgensamling, een blokje om met mijn keuzevak ‘ut på tur’ en de laatste paar dingen in m’n rugzak gestopt. Dan wordt er op m’n deur geklopt. Het is Emilie met haar zus Nora en de vriend van haar zus. Beide studeren 2 uur ten noorden van Førde en zijn ook een weekje vrij, vandaar dat we met hun mee naar huis kunnen rijden. Alles past maar net in de auto. Geluncht en dan laten we het zonnige Førde achter ons. Het weer slaat om als we de eerste berg door zijn (tunnel…!). De stemming in de auto blijft echter goed. Ik herinner me zowaar dat ik hier eerder gereden heb, 2 zomervakanties geleden. Verbaasd hoorden de andere 3 inzittenden me aan toen ik keer op keer enthousiast riep: hier ben ik eerder geweest, jeg har vart her før!!

Oke, even voor de mensen die mij niet zo heel goed kennen: aardrijkskunde is niet echt mijn sterkste kant, en dat is dan zacht uitgedrukt. In tegenstelling tot mijn broer onthoud ik niet waar we gereden hebben als we op vakantie zijn (thuis ook niet trouwens) of bij welke parkeerplaats we gestopt hebben. Ik onthoud dan weer wel dat we kaneelbroodjes aten op de eerste dag, en dat ze overheerlijke spaghetti hadden in die ene hut met die blauwe gordijnen… het is maar wat je belangrijk vindt hè.

Voor mij was het dus bijna een wonder dat ik me zomaar allemaal dingen herinnerde. Onderweg veel geslapen, maar de dingen die ik gezien heb kwamen we bekend voor. Skei, Jostedalsbreeen, een 6 km lange tunnel, het gletsjermuseum, het pondje, Lærdal, Hemsedal, Hønefoss, Drammen en uiteindelijk na zo’n 8 uur waren we op onze eindbestemming Horten, Emilies thuis. Daar werd ik met open armen ontvangen, voelde me eigenlijk bijna meteen thuis.

Emilie heeft 2 zussen, Nora en een jongere zus Andrea. Ook heeft een een broertje Levi, die morgen zijn verjaardag viert. Ik val dus met m’n neus in boter. Of misschien beter gezegd, met m’n neus in de taart! Want de Noren staan toch wel een beetje bekend (bij mij in ieder geval wel) om de overheerlijke taarten die ze bakken. We zullen zien.

Behalve het feest morgen heb ik geen idee wat we de rest van de week gaan doen. Voornamelijk slapen en bijkomen denk ik, hoop ik. En hopelijk is Emilie een beetje een uitslaap-persoon, want ik slaap op haar kamer. Toch wel een beetje spannend hoor, school voelt zo lekker vertrouwd en dan ben je opeens in een totaal andere omgeving. Een omgeving die voor Emilie natuurlijk heel erg vertrouwd is, maar ik moet even wennen. Het engste is misschien wel dat Emilie alleen maar Noors tegen me praat en me er op die manier min of meer toe dwingt om Noors terug te praten. Maar aangezien zij en haar familie Bokmål spreken is het een stuk makkelijker om alles te verstaan dan op school. Haar ouders waren onder de indruk van mijn Noors, dat gaf me net even dat zetje om er gewoon lekker op los te babbelen. Het is dan misschien gebroken Noors, maar van fouten leer je, niet waar?

Liefs!