Krachttraining op het strand en streetdance les
Door: rimke slange
Blijf op de hoogte en volg Rimke Inger
24 Februari 2011 | Noorwegen, Oslo
donderdag 03-02-’11 ____________28 graden, zon
Vandaag gaat de wekker wel op het goede tijdstip, 9:00, maar ik ben de enige die er wakker van word. Wat eigenlijk best wel een wonder voor mij is, want normaalgesproken ben ik niet zo gemakkelijk wakker te krijgen. Shadi en Tine slapen rustig door en als ik klaar ben ik de badkamer probeer ik ze wakker te maken, maar alles tevergeefs. Na een tijdje geef ik het op en ga ik naar beneden om te ontbijten. Beate gaat ze wakker maken. De anderen komen ook een voor een naar beneden en ik geniet van het lekkere ontbijt. Heerlijk dat verse fruit! Ik neem een yoghurtje, boter, smeerkaas mee voor op m’n bolletjes voor de lunch. Hopelijk smaakt het! Als ik al weer naar de kamer ga, komen Shadi en Tine pas naar beneden. Na het ontbijt gaan we trainen op het strand, dus omkleden en trainingskleren aan. Als iedereen eindelijk beneden is en water gekocht heeft, lopen we naar het strand. Daar heeft Beate eerst morgensamling. Ze vertelt wat over dankbaarheid en leert ons dankjewel in het Portugees: Obrigada. Helemaal zeker is ze er niet van, maar ze had het nagevraagd aan het hotelpersoneel enzoals zei het begreep zeg je tegen een vrouwelijk persoon ‘obrigada’ en tegen een mannelijk persoon ‘obrigado’. Hallo in het Portugees is trouws ‘oi’, wat wij (Noren) gebruiken als het Nederlandse ‘oeps’. Dat levert nog wel eens verwarrende blikken en leuke situaties op. Als we in koor ‘obrigada’ gezegd hebben tegen Beate om haar te bedanken voor haar morgensamling begint de training. Eerst 5 rondjes door het mulle zand hardlopen, jeetje wat is dat zwaar zeg. Ik ben behoorlijk duizelig en voel me een beetje conditieloos, ook al zijn de anderen een stuk achter mij. We zijn 3 uur in de tijd achteruit gegaan, hebben 2 lange reisdagen gehad, de zon brand goed en we hebben net ons ontbijt achter de kiezen, daar geven we de schuld maar aan. Na de rondjes snel een slok water en dan gaan we door met kikkerspongen, sit-ups en push-ups. Terwijl ik in planken sta zakken m’n armen weg in het natte zand en opeens komt er een hoge golf aan. Splash, helemaal nat, heerlijke verkoeling. Eigenlijk willen we allemaal het water in, maar we moeten nog even doorbijten. Na nog een aantal push-ups mogen we even afkoelen. Daarna is het tijd om menselijke piramides te bouwen. We beginnen eerst in ons eentje. Beate en Miriam zeggen om en om een aantal lichaamsdelen. Alleen deze lichaamsdelen mogen de grond raken. Zo liggen we met 1 oor, 3 vingers, 1 bil en 2 voeten in het zand. Na een aantal houdingen werken we in tweetallen en worden we met grotere groepjes totdat we uiteindelijk met z’n negenen de opdracht krijgen om slechts met 5 voeten, 2 knieën, 2 oren en 4 ellebogen het zand aan te raken. We trekken kijkers en worden zelfs geholpen door Brazilianen, haha! Na deze oefeningen hebben we echt zand overal en krijgen we vrij om te zwemmen en te zonnen. Heerlijk. Terug naar hotel om even om te kleden en dan al winkelend naar KFC gelopen om te lunchen. Ik bestel niets want ik ga straks m’n bolletjes op eten, maar de rest geniet van patat met burgers die ze dankzij het Spaans van Shadi uiteindelijk toch gekregen hebben. Met veel gebaren en geluiden vroeg Edil nog of er ‘bones in the chicken’ zitten, wat het meisje achter de balie na zo’n 5 minuten eindelijk snapte. Het is al bijna 14:00 dus we moeten ons een beetje haasten om op tijd terug te zijn voor de siësta. De rest maakt zich niet zo druk om de tijd, maar ik wil wel graag even chillen op de kamer. Tijdens de siësta ben ik eigenlijk niet op de kamer geweest, want ik heb ontdekt dat ze 2 computers hebben waar we gebruik van mogen maken. Dus ik zit lekker op msn en schrijf ondertussen een stukje voor m’n eerste blog vanuit Rio (tsjah, die achterstand steeds, die krijg ik volgens mij nooit weggewerkt). Het internet is echter niet geweldig snel dus het ‘publiceren’ van m’n blog lukt niet, weg blog! Als het bijna 16:00 uur is en de siësta tijd voorbij is, ga ik naar boven om nog even een dutje te doen terwijl een aantal anderen naar het strand gaan. M’n bolletjes die er zo lekker uitzagen in de winkel blijken helaas aan de onderkant beschimmeld te zijn. Ze zijn inderdaad over de datum. Ik kan anderhalf bolletje weggooien, de helft die onbeschimmeld is smaakt goed met de smeerkaas van het hotel. 1,5 uur laten moeten we ons beneden bij de receptie verzamelen want om 18:00 begint onze eerste dansles. Het is een kleine 10 minuutjes lopen naar de dansschool, onderweg moeten er nog een aantal water kopen. Ik ben wel blij met m’n 5 liter fles op de kamer, zodat ik tenminste niet elke keer loop te stressen of ik nog wel water heb. Ik heb 3 halve liter flesjes die ik steeds vul en in ons koelkastje zet, werkt prima. In de dansstudio kijken we onze ogen uit naar balletlessen. Wij krijgen geen ballet hier, maar wel streetdance! Een jongen van in de 20 denk ik geeft de les, enthousiaste, leuke jongen. Het uur vliegt voorbij. Beate en Miriam komen aan het eind van de les weer terug, ze hebben niet mee gedaan. Stig daarentegen heeft elk minuutje van de dansles meegedaan. Goed is hij niet, maar we vinden het allemaal leuk dat hij meedoet. Hij vindt het zelf ook heel leuk zegt hij. Aan het einde van de les gaan we nog even bezweet op de foto voordat we teruglopen naar het hotel. Lekker douchen. Shadi en Tine hadden voor de dansles al gedoucht omdat ze naar het strand waren geweest, dus ik mag eerst douchen, ha! Vanavond maar een jurkje aangedaan en wat make-up gebruikt, misschien dat ik hier nog maar wat leuks moet kopen voor ’s avonds ofzo. Dit keer eten we in een restaurant waar we betalen per kilo. Je schept op wat en hoeveel je van het buffet wil, je weegt je bord en krijgt een sticker met de prijs van je eten op je bonnetje. Op dit bonnetje kruisen de obers af wat je aan drinken hebt besteld en als je klaar bent met eten laat je je bonnetje met kruisjes en stickers zien aan de kassa en dan betaal je. In het kort gezegd dus: drinken bestellen-bonnetje meenemen-opscheppen-wegen-sticker krijgen- eten-misschien nog een of twee keer opscheppen en dezelfde procedure ondergaan-buikje vol-betalen. Goed systeem, want zo wordt er bijna geen eten weggegooid omdat je bewust nadenkt over wat en hoeveel je opschept. Edil, Miram en ik komen met het idee, dat we het eten zelf moeten betalen als we ons bord niet leeg eten. De avondmaaltijden zijn eigenlijk in de reisprijs inbegrepen en niemand heeft zin om dubbel voor een maaltijd te betalen. Dus vanavond worden alle bordjes keurig leeggegeten. Zo’n eat-by-weight-systeem zouden ze overal moeten hebben, dat behoorlijk in onnodig afval schelen! (Stiekem hoop ik dat restauranteigenaren deze blog lezen en dit systeem overnemen) Zo kan de hele wereld van elkaar leren. Tine is het niet eens met de nieuwe regel en wil zo niet eten zegt ze, maar uiteindelijk heeft ze toch ook lekker gegeten.
Bordjes leeg en buikjes vol, tevreden lopen we terug naar het hotel. Een aantal halen ijs, ik ga met een paar anderen de supermarkt in. Dit keer let ik extra goed op of de broodjes niet beschimmeld zijn. Ze hebben weer andere soorten dan gister, zelfs bruine bolletjes, die neem ik mee voor morgen. 2 weken bij de Mac Donalds eten wil ik echt niet, dus ik hoop dat deze lekker zijn. De rest leeft zich uit in dechips, koekjes en chocolade afdeling. Ben ik dan de enige die economisch en gezond denkt?
Op de hotelkamer maak ik vast limoensap voor morgen en zet m’n flesjes in de koelkast. Als ik in m’n bedje lig, kan ik terugkijken op een mooie tweede dag in Rio.
Vandaag gaat de wekker wel op het goede tijdstip, 9:00, maar ik ben de enige die er wakker van word. Wat eigenlijk best wel een wonder voor mij is, want normaalgesproken ben ik niet zo gemakkelijk wakker te krijgen. Shadi en Tine slapen rustig door en als ik klaar ben ik de badkamer probeer ik ze wakker te maken, maar alles tevergeefs. Na een tijdje geef ik het op en ga ik naar beneden om te ontbijten. Beate gaat ze wakker maken. De anderen komen ook een voor een naar beneden en ik geniet van het lekkere ontbijt. Heerlijk dat verse fruit! Ik neem een yoghurtje, boter, smeerkaas mee voor op m’n bolletjes voor de lunch. Hopelijk smaakt het! Als ik al weer naar de kamer ga, komen Shadi en Tine pas naar beneden. Na het ontbijt gaan we trainen op het strand, dus omkleden en trainingskleren aan. Als iedereen eindelijk beneden is en water gekocht heeft, lopen we naar het strand. Daar heeft Beate eerst morgensamling. Ze vertelt wat over dankbaarheid en leert ons dankjewel in het Portugees: Obrigada. Helemaal zeker is ze er niet van, maar ze had het nagevraagd aan het hotelpersoneel enzoals zei het begreep zeg je tegen een vrouwelijk persoon ‘obrigada’ en tegen een mannelijk persoon ‘obrigado’. Hallo in het Portugees is trouws ‘oi’, wat wij (Noren) gebruiken als het Nederlandse ‘oeps’. Dat levert nog wel eens verwarrende blikken en leuke situaties op. Als we in koor ‘obrigada’ gezegd hebben tegen Beate om haar te bedanken voor haar morgensamling begint de training. Eerst 5 rondjes door het mulle zand hardlopen, jeetje wat is dat zwaar zeg. Ik ben behoorlijk duizelig en voel me een beetje conditieloos, ook al zijn de anderen een stuk achter mij. We zijn 3 uur in de tijd achteruit gegaan, hebben 2 lange reisdagen gehad, de zon brand goed en we hebben net ons ontbijt achter de kiezen, daar geven we de schuld maar aan. Na de rondjes snel een slok water en dan gaan we door met kikkerspongen, sit-ups en push-ups. Terwijl ik in planken sta zakken m’n armen weg in het natte zand en opeens komt er een hoge golf aan. Splash, helemaal nat, heerlijke verkoeling. Eigenlijk willen we allemaal het water in, maar we moeten nog even doorbijten. Na nog een aantal push-ups mogen we even afkoelen. Daarna is het tijd om menselijke piramides te bouwen. We beginnen eerst in ons eentje. Beate en Miriam zeggen om en om een aantal lichaamsdelen. Alleen deze lichaamsdelen mogen de grond raken. Zo liggen we met 1 oor, 3 vingers, 1 bil en 2 voeten in het zand. Na een aantal houdingen werken we in tweetallen en worden we met grotere groepjes totdat we uiteindelijk met z’n negenen de opdracht krijgen om slechts met 5 voeten, 2 knieën, 2 oren en 4 ellebogen het zand aan te raken. We trekken kijkers en worden zelfs geholpen door Brazilianen, haha! Na deze oefeningen hebben we echt zand overal en krijgen we vrij om te zwemmen en te zonnen. Heerlijk. Terug naar hotel om even om te kleden en dan al winkelend naar KFC gelopen om te lunchen. Ik bestel niets want ik ga straks m’n bolletjes op eten, maar de rest geniet van patat met burgers die ze dankzij het Spaans van Shadi uiteindelijk toch gekregen hebben. Met veel gebaren en geluiden vroeg Edil nog of er ‘bones in the chicken’ zitten, wat het meisje achter de balie na zo’n 5 minuten eindelijk snapte. Het is al bijna 14:00 dus we moeten ons een beetje haasten om op tijd terug te zijn voor de siësta. De rest maakt zich niet zo druk om de tijd, maar ik wil wel graag even chillen op de kamer. Tijdens de siësta ben ik eigenlijk niet op de kamer geweest, want ik heb ontdekt dat ze 2 computers hebben waar we gebruik van mogen maken. Dus ik zit lekker op msn en schrijf ondertussen een stukje voor m’n eerste blog vanuit Rio (tsjah, die achterstand steeds, die krijg ik volgens mij nooit weggewerkt). Het internet is echter niet geweldig snel dus het ‘publiceren’ van m’n blog lukt niet, weg blog! Als het bijna 16:00 uur is en de siësta tijd voorbij is, ga ik naar boven om nog even een dutje te doen terwijl een aantal anderen naar het strand gaan. M’n bolletjes die er zo lekker uitzagen in de winkel blijken helaas aan de onderkant beschimmeld te zijn. Ze zijn inderdaad over de datum. Ik kan anderhalf bolletje weggooien, de helft die onbeschimmeld is smaakt goed met de smeerkaas van het hotel. 1,5 uur laten moeten we ons beneden bij de receptie verzamelen want om 18:00 begint onze eerste dansles. Het is een kleine 10 minuutjes lopen naar de dansschool, onderweg moeten er nog een aantal water kopen. Ik ben wel blij met m’n 5 liter fles op de kamer, zodat ik tenminste niet elke keer loop te stressen of ik nog wel water heb. Ik heb 3 halve liter flesjes die ik steeds vul en in ons koelkastje zet, werkt prima. In de dansstudio kijken we onze ogen uit naar balletlessen. Wij krijgen geen ballet hier, maar wel streetdance! Een jongen van in de 20 denk ik geeft de les, enthousiaste, leuke jongen. Het uur vliegt voorbij. Beate en Miriam komen aan het eind van de les weer terug, ze hebben niet mee gedaan. Stig daarentegen heeft elk minuutje van de dansles meegedaan. Goed is hij niet, maar we vinden het allemaal leuk dat hij meedoet. Hij vindt het zelf ook heel leuk zegt hij. Aan het einde van de les gaan we nog even bezweet op de foto voordat we teruglopen naar het hotel. Lekker douchen. Shadi en Tine hadden voor de dansles al gedoucht omdat ze naar het strand waren geweest, dus ik mag eerst douchen, ha! Vanavond maar een jurkje aangedaan en wat make-up gebruikt, misschien dat ik hier nog maar wat leuks moet kopen voor ’s avonds ofzo. Dit keer eten we in een restaurant waar we betalen per kilo. Je schept op wat en hoeveel je van het buffet wil, je weegt je bord en krijgt een sticker met de prijs van je eten op je bonnetje. Op dit bonnetje kruisen de obers af wat je aan drinken hebt besteld en als je klaar bent met eten laat je je bonnetje met kruisjes en stickers zien aan de kassa en dan betaal je. In het kort gezegd dus: drinken bestellen-bonnetje meenemen-opscheppen-wegen-sticker krijgen- eten-misschien nog een of twee keer opscheppen en dezelfde procedure ondergaan-buikje vol-betalen. Goed systeem, want zo wordt er bijna geen eten weggegooid omdat je bewust nadenkt over wat en hoeveel je opschept. Edil, Miram en ik komen met het idee, dat we het eten zelf moeten betalen als we ons bord niet leeg eten. De avondmaaltijden zijn eigenlijk in de reisprijs inbegrepen en niemand heeft zin om dubbel voor een maaltijd te betalen. Dus vanavond worden alle bordjes keurig leeggegeten. Zo’n eat-by-weight-systeem zouden ze overal moeten hebben, dat behoorlijk in onnodig afval schelen! (Stiekem hoop ik dat restauranteigenaren deze blog lezen en dit systeem overnemen) Zo kan de hele wereld van elkaar leren. Tine is het niet eens met de nieuwe regel en wil zo niet eten zegt ze, maar uiteindelijk heeft ze toch ook lekker gegeten.
Bordjes leeg en buikjes vol, tevreden lopen we terug naar het hotel. Een aantal halen ijs, ik ga met een paar anderen de supermarkt in. Dit keer let ik extra goed op of de broodjes niet beschimmeld zijn. Ze hebben weer andere soorten dan gister, zelfs bruine bolletjes, die neem ik mee voor morgen. 2 weken bij de Mac Donalds eten wil ik echt niet, dus ik hoop dat deze lekker zijn. De rest leeft zich uit in dechips, koekjes en chocolade afdeling. Ben ik dan de enige die economisch en gezond denkt?
Op de hotelkamer maak ik vast limoensap voor morgen en zet m’n flesjes in de koelkast. Als ik in m’n bedje lig, kan ik terugkijken op een mooie tweede dag in Rio.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
